Pleidooi voor het geboortekaartje

Rondom ons, zowel in onze nabije vriendenkring als in ons beider families, wordt de laatste tijd getrouwd en "gekweekt" dat het een lieve lust is. En hoewel voor jongen C. en mezelf geen van beide op dit moment een optie is, moet ik toegeven dat de gedachte aan partners en (in iets mindere mate) kindjes me toch stilaan begint te bekruipen.

Aan dergelijke gedachten is het ook haast onmógelijk ontsnappen wanneer je de indruk krijgt dat je hele omgeving collectief zit te wachten tot je het woord grijpt, op een stoel klautert, en met veel fanfare je trouwplannen aankondigt. Nu niet dat die verwachting me zodanig stoort, integendeel zelfs - maar af en toe is het toch even schrikken als we alweer eens met de "publieke opinie" worden geconfronteerd.
Zo ontdekte ik vrijdagavond, terwijl ik tijdens het huwelijksfeest van mijn bureaugenote Anneliesje het gastenboek doorbladerde, dat onze derde bureaugenoot Bart en zijn (sinds kort) vrouw Barbara een pact met Anneliesje hadden gesloten om ons bureau zo snel mogelijk tot een exclusief-voor-gehuwden locatie te transformeren. En ik denk niet dat ze bedoelden dat ze me er wilden buitenwerken.

Een gevolg van dat alles is, dat ik de laatste tijd meer en meer aan het nadenken sla over hoe we het allemaal zouden aanpakken. "Het" kan daarbij variëren in betekenis van trouwbeloften, avondfeest en bruidsjurken, over getuigen en bruidskindjes, tot en met kindernamen, meters, peters, en bevallingen. Een waaier van mogelijke gedachtenspinsels, het ene nog waziger en verderaf dan het andere.

Maar van één ding weet ik al voor honderd procent zeker dat het levensbelangrijk is.

Geboortekaartjes.

Ik weet ook precies waaróm ik het zo belangrijk vind. Geboortekaartjes kunnen namelijk relaties redden. Ouder-kind-relaties wel te verstaan. En ik spreek uit ervaring.

Ik moet toen negentien of twintig geweest zijn, in het begin van mijn universiteitsjaren, en tot over mijn oren verstrikt in de puberteit. Die laatste is bij mij vrij laat komen opzetten, maar dan wel op dubbele sterkte. Het gevolg was, dat de muren bij ons thuis wel regelmatig eens uit hun voegen barstten door één of andere discussie over (te veel) studeren, (foute) vrienden en (mijn gebrek aan) een lief. Ik herinner me niet meer waarover de discussie die avond ging, enkel dat het er vrij heftig aan toe ging, met veel stemverheffingen, tranen en verwijten van beide kanten. Ik weet zelfs niet meer wie gelijk had - áls er al iemand was; gelijk en ongelijk zijn zo'n relatieve begrippen in emotionele discussies, vooral tussen ouders en dochters (of zonen), dat heb ik intussen begrepen.

Wat ik wel nog weet, is, dat ik na afloop alleen was met mijn papa - ik nog nasnikkend, als een hoopje frustratie opgerold in de sofa, hij in de driezit aan de overkant van de tafel.
"Jullie willen gewoon míjn leven bepalen", heb ik toen geroepen, "waarom mag ik niet gewoon doen waar ík me goed bij voel!? Ik mag enkel zijn zoals jullie dat willen!" Of iets dat daarop neerkwam.
"Nee", zei mijn papa kalm. "Dat is niet waar."
"Wél waar! Jullie proberen me constant te veranderen! Ik ben enkel okee als ik ben zoals jullie!" Of iets dat daarop neerkwam.
"Dat is niet waar", zei hij opnieuw.
"Waarom zeg je dat!? Bewijs het dan!!!" Of zoiets, waarop mijn papa antwoordde: "Neem gewoon het fotoalbum uit de kast, en lees wat we op je geboortekaartje hebben laten zetten."

Ik nam het fotoalbum - het oude, met de glanzend donkerbruine kaft, dat zorgvuldig in een kartonnen doos, al verfomfaaid door de jaren en door té veel gebruik, bewaard werd. Ik sloeg het album open op de pagina met mijn eerste foto -een fronsend, mini-hoopje mens, toen nog veel te mager voor mijn grootte (intussen is dat andersom) - en bekeek mijn geboortekaartje.
Er stond:

Je mag zijn wie je bent en zoals je bent,
en je mag het worden op jouw wijze
en jouw uur.

Ik heb die avond tranen met tuiten gehuild - niet uit verdriet of frustratie, maar omdat ik wist dat het waar was.
En omdat mijn papa, die nooit iets onthield, zij het nu de titel van een liedje, een groepsnaam of de auteur van een boek, na twintig jaar nog precies wist wat er op mijn geboortekaartje stond.

Sindsdien ben ik heilig overtuigd van de waarde van geboortekaartjes.

Puur dekseltje

Het is lang, erg lang geleden, dat ik nog zo'n volmaakte zin las als degene die Tilde uit haar pen schudde voor de Tweewoonst-post van deze week. Dat die zin werd geïnspireerd door een foto van mijn eigen hand, en als een dekseltje op een doosje bij die foto past, doet me alleen nog harder blinken van trots! Klik gauw even door naar Tweewoonst, dus, voor een staaltje woordkunst van het zuiverste water!

Motto op grootmoeders wijze

Keukens zijn fantastische plekken. En nu denk ik niet in de eerste plaats aan onze eigen keuken, maar wel aan de keukens van onze ouders en grootouders. Naast heel veel lekkers, valt daar namelijk meestal ook een flinke portie levenswijsheid te rapen.

Zo prijkt in de keuken van jongen C. 's mémé en pépe een keramieken bordje met de schitterende spreuk "Van het concert des levens heeft niemand een program." Mijn eigen meter en peter houden het bij het iets klassiekere "Er is op aarde geen groter trouw, dan liefde tussen man en vrouw", gegraveerd op de traditionele tinnen schaal. (In deze moderne tijden zou het "man en vrouw" best door iets algemeners vervangen mogen worden, maar okee, de intentie was goed.) En in mijn ouderlijke keuken hangen al sinds jaar en dag twee kleine plaatjes, het ene met de gevleugelde woorden "Met stenen bouwt men een huis, met liefde een thuis", en het andere met een slagzin die ik volmondig beaam: "Niet leven om te werken, maar werken om te leven."

Dergelijke spreuken beginnen een beetje uit de mode te raken. En dat is jammer, want de oubolligheid die vaak (en ik geef toe, meestal terecht) aan slagzinnen van het bovenstaande type wordt toegeschreven, kan toch nooit helemaal de zweem van waarheid verhullen die ze toch bevatten.
Kent u ook van die rake spreuken? Hebt u er misschien zelf in uw huis hangen? Of vindt u dit allemaal maar zeemzoeterig gedoe? Ik zou het erg graag van u horen!

Over de levensles "Niet leven om te werken, maar werken om te leven" valt trouwens nog erg veel te zeggen. Dat ze niet altijd even makkelijk na te leven is, zie ik constant bij mensen rondom me. Zelf heb ik me altijd heilig voorgenomen nooit in die val te trappen... en om eerlijk te zijn, ik denk niet dat ik er gauw toe in de verleiding zal komen, daarvoor ben ik te zeer een levensgenieter!
Op Tweewoonst vind je deze week een foto van een man die zich hoogstwaarschijnlijk wel al een werkverslaafde mag noemen - zo ziet hij er althans uit. De foto werd genomen door Koen, Annelies schreef er een raak en scherpzinnig gedicht bij. Ga dus zeker een kijkje nemen!

Literaire hagelslag

Hoe snel de dagen schuiven, en hoe weinig tijd die dagen overlaten voor al wat er nog op ons pre-verhuis-to-do-lijstje staat, wordt nog extra in de verf (niet als woordspeling bedoeld - al behoort het item "verf" inderdaad tot het lijstje in kwestie) gezet doordat Tweewoonst me tegenwoordig als virtuele zandloper dient.
Tussen twee woensdagochtenden liggen maar liefst 604 800 seconden; een gi-gan-tisch aantal zou je denken, een aantal dat beelden oproept van hele zeeën tot aan de rand toe gevuld met slome, gezapig tikkende wijzertjes...

Jammer genoeg plooit het levensritme van jongen C. en mezelf zich zelden naar dat soort aantrekkelijke beelden, en rikketikken onze wijzertjes (én onze hartjes) dan ook heel wat af.
Nu ja, niet helemáál jammer - ik ben nu eenmaal iemand die moeilijk kan stilzitten; bezig zijn is therapie voor mij, een paardemiddel tegen het piekeren waar ik me sowieso al veel te veel aan bezondig.

Bezig zijn, onder andere met Tweewoonst dus. Deze week prijkt daar een heel mooie, sfeervolle portretfoto van Iphimeda's hand, waar ikzelf een aantal zinnen heb "overgestrooid". En ja, dat laatste is echt het goede woord; ik heb zinnen proberen strooien zoals hagelslag op een boterham, of sneeuw op de ramen. Noem het een literair experimentje. Ik hoop dat het u bevalt.

Terugschakelmaneuver

Goede verstaanders hebben het wel al afgeleid uit het mimieme aantal posts die in de laatste twee weken op dit weblog zijn verschenen, en uit mijn aankondiging van onze naderende verhuis: we hebben het druk, jongen C. en ik.

Gelukkig is het geen drukte van het verdorie-ik-word-er-gek-van-ik-heb-meer-tijd-nodig soort, maar wel een fijne drukte; een drukte die ons pad bezaait met meubelcatalogi, verfstalen, elektrobrochures, snel geschetste plattegrondjes met mini verschuifbare papieren meubeltjes, en vooral met een heleboel ideeën.
Maar dat neemt niet weg dat, in het kielzog van zo'n drukte, heel wat andere zaken aan tijd moeten inboeten. Onder andere deze blog. Wat erger is: ik durf niet beloven dat het er de komende twee maanden erg op zal verbeteren. Wees gerust, ik ben niet van plan mijn weblog totaal te verwaarlozen; daarvoor ben ik er intussen te zeer aan gehecht. Het zal gewoon een tijdje aan een lagere versnelling gaan.

Maar niet gewanhoopt: in de tussentijd kan u altijd terecht bij de links in de rechtermarge, die ik u stuk voor stuk kan aanraden - en bij Tweewoonst, natuurlijk. Van Tweewoonst gesproken: heeft u gemerkt dat het weer woensdag is? En wist u dat er op woensdag een nieuwe post op Tweewoonst verschijnt? Natúúrlijk wist u dat, en natúúrlijk heeft u dat gemerkt!

En dan vindt u vast, net als ikzelf, dat Buitel en Jos deze week weer een pareltje hebben neergezet.

Kriebeltijd

Het is mei en dat merk je. Het lijkt wel of de lente, nu ze eindelijk haar worstelpartijtje met die vreselijke, natte, kille, en vooral veel te lang aanslepende winter heeft gewonnen, ons op alle mogelijke manieren wil toezwaaien: "Joehoe! Hier ben ik!" Je kan er niet naast kijken. Zelfs de ganzen, die normaal rond de vijver naast ons gebouw rondhossen maar nu wegens vogelgrieptoestanden zijn opgehokt, voelen blijkbaar de lentekriebels al. Toen ik vanmorgen hun hok, dat amper twintig vierkante meter groot is, voorbijreed, telde ik minstens drie eieren, plus één gans die ijverig aan het broeden was!

De lente is niet alleen de perfecte tijd om eitjes te leggen, maar ook (en gelukkig voor ons mensen, die niet zo bedreven zijn in het leggen van eieren) om verliefd te worden! Ik herinner me nog heel goed hoe ik, nu een jaar geleden, mijn eerste weekendje aan zee doorbracht met jongen C, en mijn geluk niet op kon. Vorig weekend hebben we dat zee-tripje trouwens herhaald - het lijkt erop dat het een ritueel aan het worden is.

Over verliefdheid gaat het ook op Tweewoonst. Anneliesje heeft in deze meimaand bijzonder veel reden om die lenteverliefd extra hard te voelen kriebelen, en dat straalt van haar woorden af - al vermoed ik dat het kinderversje dat ze deze week schreef, niet helemaal overeenkomt met wat ze nu als bijna-"mevrouw Anneliesje" voelt. Tilde zorgde voor de hartveroverende foto.