Springkastelen en prinsessen op leeftijd

Helemaal gerust was onze Parel nog niet in dat grote, rode, gevaarlijk wiebelende ding. Een ideaal excuus voor mij om me zelf nog eens in een springkasteel te wagen. Al hoppend met zo'n peuter op de arm (een minder stabiele situatie dan ik verwacht had) voelde ik me een ware spring-prinses!



Merk op dat slechts één van beide springkasteel-bezetters effectief lacht op het moment van de foto, en dat het niet de jongste is. Dit om te zeggen dat dames op leeftijd (knipoog) zich soms beter amuseren bij het spelen dan jonge onbezorgde ukjes.

Hersentjes "au gratin"

Heeft de mens van nature uit iets van een masochist in zich? Dat, of de menselijke drang tot het verwezenlijken van iets relevants en nuttigs, en dat ongeacht de omstandigheden, is werkelijk sterker dan onszelf...

Waarom zou iemand er anders, op een veel te warme vrijdagnamiddag om halfvijf, suf en lichtjes mottig van de warmte, vrijwillig voor kiezen om in een broeikas van een bureau achter de computer te zitten gaarstoven, hoop en al 5 samenhangende woorden per minuut typend en met een bodempje lauwe Vittel als enige bron van verlichting... Dat, terwijl in centrum Gent de terrasjes lonken. En waarom ben ik zo'n iemand?

Af en toe "foert" kunnen zeggen moet werkelijk een zegen zijn.

Lighting up the dark side

Mijmeringen na het bekijken van de nieuwe Star Wars (sinds eergisteren in de bioscoop):

1. Waar is de tijd dat je nog een halfuur aan de kassa moest aanschuiven om "De kleine zeemeermin" te zien spelen in z'n eerste week? Het fenomeen van uitverkochte voorstellingen en rijtje-schuiven voor de deuren van de zaal wordt, in deze tijden van mega-bioscoopcomplexen, steeds zeldzamer. Maar het bestaat nog en, net door z'n zeldzaamheid, is het naar mijn gevoel charmanter dan ooit. Alleen al om die reden zou ik zeggen: allemaal zo snel mogelijk de nieuwe episode uit George Lucas' winkel gaan bekijken!

2. Van Lucas gesproken: de man is zonder twijfel een kei in het oproepen van de goede sfeer op het goede moment. Maar zijn dialogen rammelen dat het niet mooi meer is. Zeg nu zelf, een conversatie tussen geliefden gebouwd op zinnen als
"Je bent zo mooi..."
"Dat is omdat ik zo verliefd ben."
"Nee. Het is omdat ik zo verliefd ben op jou..."
is allesbehalve intelligent te noemen. Zelfs mijn eigenste teergeliefde en ik slagen er meestal in onze tedere woordjes minder cliché te laten klinken dan dat.

3. Het aantal ledematen verloren door personages in de Star Wars-films is werkelijk niet bij te houden. Afgehakte handen in het bijzonder zijn er een plaag. Luke verloor zijn hand in Episode V met dank aan papa Anakin/Vader, die zelf al een hand verloren was in Episode II, en in de volgende episode Christopher Lee twee handjes, en daarna nog een kopje, kleiner maakt. Vervolgens hakt Obi-Wan Kenobi twee mechanische vuisten van een vierhandige robot af, om aan het eind van Episode III ook nog eens Anakins beide benen tot zich te nemen. Er zijn zo van die films die een parodie op zichzelf worden.

4. Jedi kunnen voorwerpen zo groot als huizen door de lucht laten zoeven, en zelf tientallen meters hoog springen. Desalniettemin hangt er elk halfuur wel één van hen te bengelen aan een richeltje... Verklaringen, iemand?

Toch heb ik gisteren een zalige film-avond doorgebracht. Ook al omdat ik me weer even kon voorstellen wat al die Star Wars-fans van het eerste uur voelden toen ze indertijd, na twee jaar in spanning te hebben gezeten om het lot van de ingevroren Han Solo, door Episode VI uit hun lijden werden verlost. Die film (de laatste van de eerste -en de beste!- trilogie) was trouwens bouwjaar '82. Een goed jaar. Ik ben erin geboren. ;-)

Variaties op het woord slaap

(Margaret Atwood)

Ik zou je graag willen zien slapen,
wat misschien niet gebeurt.
Ik zou je graag willen zien
slapen. Ik zou met je willen
slapen, je slaap binnengaan
terwijl zijn gladde donkere golf
over mijn hoofd glijdt

en met je lopen door dat lichtende
wuivende bos van blauwgroene bladeren
met zijn waterige zon en drie manen
naar de grot waarin je moet afdalen
naar je ergste angst.

Ik zou je de zilveren tak willen geven,
de kleine witte bloem, het ene
woord dat je zal beschermen
tegen het verdriet in het midden
van je droom, van het verdriet
in het midden. Ik zou je willen volgen,
de lange trap weer op
en de boot worden
die je terug zou roeien
voorzichtig, een vlam
in de kom van twee handen
tot waar je lichaam ligt
naast mij, en je gaat er zo makkelijk
naar binnen als ademde je in.

Ik zou de lucht willen zijn
die je maar heel even bewoont.
Ik zou net zo onopgemerkt willen zijn
en net zo noodzakelijk.


PS: Nu ik deze post herlees, komt het bovenstaande me ineens zo sterk over als een scene uit "Lord of the Rings": grot, witte bloem, trap, boot... Dit geheel terzijde, en natuurlijk zonder afbreuk te willen doen aan het gedicht in kwestie. "Lord of the Rings" doet het qua sfeerschepping trouwens geheel niet onaardig, vind ik, dus dat zit wel goed.

PPS: Mijn excuses omdat ik hier andermans poëzie neerplant, en niet die van mezelf. Dat laatste komt er ook nog wel van... eens ik genoeg geslapen heb. :-)

(Teken)filmtip

Allen gaan kijken naar "Howl's moving castle", een schitterende Japanse tekenfilm van de regisseur van "Spirited Away"! Een ongelooflijk mooi getekende, eigenlijk vrij Westers aandoende prent - maar met meer dan genoeg "exotische" elementen om op elk moment verrassend te blijven. Sprookjesachtig, grappig en spannend; verveelt geen seconde! Zonder twijfel de film die ik het afgelopen jaar met het meeste plezier in de bisocoop gezien heb. Een aanrader!

Prijsvraag

Hoe kwamen
een keurige donkerblauwe herenonderbroek, model boxershort,
mogelijk merk Sloggi
en een Oosters tapijt, bordeaux met de typische versierseltjes,
enigszins verfomfaaid,
terecht op tien meter van een obscuur frietkot
langs de kleine ring van Gent,
het tapijt
netjes in twee geplooid op een trottoir uitkijkend over de Schelde,
de onderbroek
eenzaam achtergelaten op een parkingetje naast het trottoir,
vijf meter verwijderd van het tapijt
???

Dat vroegen we ons af toen we gisteren, op de terugweg na een avondje film, nog even een frietje (klein pakje met andalouse, om te delen) gingen halen in de frituur dichtst bij huis.

Wie dit mysterie kan ophelderen verdient mijn eeuwige respect en dankbaarheid, want ik brand van nieuwsgierigheid naar het verhaal achter deze observaties.