Schotland: de "Pap of Glencoe" (slot)

Eerder: (1), (2)


Terwijl we steeds verder en verder, en naar mijn aanvoelen trager en trager, afdaalden, begonnen de visioenen van weleer hun weg naar mijn hoofd terug te vinden. Elke centimeter die ik wegschoof, voelde als de start van een eindeloze val; in gedachten zag ik al hoe ik jongen C., die op de lastige stukken trouw mijn hand vasthield en me naar beneden hielp, met me werd meegesleurd, de diepte in. De hoogtevrees die ik verslagen had gedacht, sloeg keihard terug.

Na anderhalf uur stappen werden we inderdaad ingehaald door de mijnheer en mevrouw die ons eerder hadden aangesproken. Ik lachte hen guitig toe: ''Zie je wel!", maar binnenin stierf ik duizend doden van schaamte.

Na nog eens anderhalf uur waren we beneden. Tot het ogenblik dat ik het poortje zag waarlangs we naar het pad gewandeld waren, kon ik niet geloven dat het me gelukt was. Ik was er volledig op voorbereid geweest de rest van onze vakantie op die heuvel door te brengen, dag in dag uit naar beneden schuifelend, terwijl het dal slechts ondraaglijk langzaam dichterbij kwam.
Het voorlaatste uur had ik meer gevloekt en gesakkerd dan ik gestapt had; het laatste uur was voorbijgegleden als in een trance.

Het was pas nadat ik de deur van de (huur)auto had geopend en was neergeploft op de zetel, mijn bezwete schoenen had kunnen uitdoen om de al even bezwete sokken van mijn voeten te peuteren, dat me, geheel onverwacht, een overweldigend gevoel van triomf overviel. Ik had het toch maar mooi gedurfd!
En ik wist ook: deze wandeling, hoe zwaar en beangstigend ze op het ogenblik zelf ook was, en hoezeer ik mezelf en mijn klein hartje onderweg ook heb vervloekt, staat garant voor een onvergetelijke herinnering, én een heerlijk verhaal!

Maar één ding wil ik u toch op het hart drukken: als een Schotse wandelaar van middelbare leeftijd of ouder, u een wandeling aanraadt als zijnde "middelmatig moeilijk", wees dan voorbereid op een calvarietocht! En als u een Schot om een "zware" wandeling vraagt - nu ja, dan bent u sowieso niet goed wijs... of gewoon een masochistje.

(Update: Voor degenen onder u die zich afvragen of mijn bergwandelaarskriebels nu meteen al in de kiem gesmoord zijn: nee, hoor, integendeel zelfs! Gisteren heb ik me een nieuw paar stevige bergschoenen én een paar trekkingstokken aangeschaft, en ik ben van plan die zo gauw mogelijk te beginnen verslijten!)