Wispelturig dochterhart

"Wel, jaahaaaaaaa!"
Ik keek op van het GSM-hoesje waarmee ik aan het frutselen was terwijl ik telefoneerde.
Mijn moeder was aan de lijn, en ik had net gepoogd een eind aan de conversatie te breien met de mededeling dat jongen C. gedurende heel ons telefoongesprek druk de vloer aan het dweilen was geweest, wat betekende dat ik hem nu dringend een handje toe moest steken. Een statement waarmee jongen C. prompt luidkeels zijn instemming liet blijken.
"Nou mama", voegde ik eraan toe. "Dat was dus C. die vond dat we te lang bellen."
Een korte stilte, en daarna mijn moeder weer, maar nét iets te vrolijk om het spontaan te laten klinken: "Ach ja, dat is mijn schuld... Ik hou gewoon niet op met praten!"
Dat was waar.
Mama's hebben vaak nogal de neiging om hun hele leven te vertellen langs de telefoon, en de mijne doet dat liefst compleet met alle minuscule details ("... en toen zei ik - want ja, ik dacht, ik ga me hier niet laten beetnemen - toen zei ik dus: meneer, zei ik, als u nu denkt..."), die ze zich steeds nog perfect herinnert. Dat talent van haar zorgt geregeld voor hilarische weergaven van conversaties met meneer die-en-die van winkel zo-en-zo, die zonder problemen het niveau van een sketch uit een topklasse stand-up comedy show halen - maar in telefoongesprekken is het soms nogal onpraktisch, nog afgezien van de gepeperde rekeningen die het met zich meebrengt.
Op dat moment was ik er niet helemaal voor in de stemming. De gedachte aan al het poets- en strijkwerk dat we die avond nog voor de boeg hadden spookte voortdurend door mijn hoofd, en wrong zich op allerlei ongepaste momenten tussen mijn moeders verhaal, zodat ik aan het eind de draad volledig verloren was.
Het was met een beetje opluchting dat ik afscheid nam en de strijkplank uit de bergruimte haalde.

Maar nog geen kwartier nadat ik de GSM had opgeborgen, was het al raak.
Ik miste haar.
Dat me dat telkens weer overkomt, na elk telefoongesprek, elk weekend, elk avondlijk etentje met mijn ouders, is tegelijkertijd ongelooflijk raar en ontegensprekelijk logisch.
We hebben mekaar nodig, mijn ouders en ik, daar is geen twijfel aan.
Alleen - als we samen zijn wil het wel eens botsen. Het gaat zelden over ernstige dingen, maar wat onschuldig gekibbel hoort er erg vaak bij. En af en toe raak ik plots ongeduldig of geïrriteerd door wat mama of papa zegt, zomaar, zonder duidelijke reden, of misschien gewoon omdat zij het zeggen.
Maar eens ik bij ze weg ben, van zodra ik één voet buiten hun deur gezet heb of zij uit de onze, heb ik al spijt. En dan wil ik niets liever dan weer die tiener zijn van ooit - alleen zou ik ditmaal niét rebelleren, géén behoefte hebben aan meer vrijheid dan ik kreeg. Ik zou de ideale dochter voor hen zijn, en hen al het geluk teruggeven waar ze mijn leven mee hebben willen vullen.
Tot ik weer eens bij hen op bezoek ga, of mama aan de telefoon krijg. Dan, ook al ben ik lang geen tiener meer, rebelleer ik plots tóch.
Ik kan hen niet missen. Maar mijn dochterhart blijkt vaak nog wat wispelturiger dan ik zou willen.
Gelukkig weten ze dat.