Groeps-ik / enkel-ik

Ik hou van het groepsgevoel. Misschien heeft het er iets mee te maken dat mijn dagtaak zich voor negentig procent achter een bureautje afspeelt. Misschien komt het doordat ik enig kind ben, en tot voor tweeënhalf jaar zelfs met voorsprong de jongste was van de hele familie, neven en nichten inbegrepen. Misschien heb ik indertijd teveel gestudeerd, ook al zo'n solo-onderneming. Hoe dan ook, ik heb me lang geen bijster sociaal wezen gevoeld. Jeugdbeweging en universiteit waren gelukkig compenserende factoren, en hoewel ik mezelf nog steeds niet extravert zou noemen, heb ik wel leren houden van contacten met mensen. Niet enkel de diepe contacten met goede vrienden, die ik altijd al nodig gehad heb, maar ook contacten die oppervlakkiger zijn. Babbeltjes met collega's. Discussies met studenten waaraan ik les geef. Praatjes met mijn veel oudere neven en nichten, over kindjes, huizen en werk.

Soms vraag ik me ook af: wat is uiteindelijk "oppervlakkig", en wat is dat niet? Een praatje met iemand die je nauwelijks kent kan best cliché zijn, maar net zo goed kan er tijdens zo'n conversatie iets diepers uitgewisseld worden - al is het maar de wederzijdse voldoening om iets tegen iemand te kunnen zeggen. Is zo'n praatje dan oppervlakkig? Ik denk het niet. Zolang het maar enigszins bewust gebeurt, vind ik dat contact tussen mensen nooit oppervlakkig hoeft te zijn. Is een weblog trouwens oppervlakkig? Nee toch. Velen van jullie ken ik nauwelijks, maar jullie weten wel dingen van me die ik nog aan geen ander verteld heb. Omdat ik me er goed bij voel een stukje van mezelf te kunnen delen. En om tegelijk stukjes van anderen te kunnen oppikken. Dat ik die anderen eigenlijk niet ken, maakt niet uit. Ik voel me nu een "lid" van een "groep", en mijn weblog is een deeltje van iets groters. En al zijn er maar enkele mensen die mij lezen, dat is genoeg.

Om al die redenen hierboven vond ik het een hele fijne verrassing deze tag te krijgen van Buitel. Ik doe mee, dat spreekt vanzelf. Hier gaan we dus...

Vier baantjes die je in je leven hebt gehad*:
- Redactrice schoolkrant en schrijfster van het wekelijks "editoriaaltje"
- Probleemoplosser voor familie en vrienden bij wiskunde- of fysicakwesties
- Persoonlijke chauffeur van jongen C**
- Lid schoolkoor, met bijbehorende "optredens" in bejaardentehuizen e.d.
* Omdat ik anders niet aan vier kom, heb ik het woord "baantje" nogal ruim opgevat; bovenstaande activiteiten waren dus wel degelijk vrijwillig en onbezoldigd. ;-)
** @Jongen: Met graagte gedaan, hoor.

Vier films die je niet vaak genoeg kunt zien:
- Moulin Rouge
- Indiana Jones and the last Crusade
- Al mijn favoriete Disney-tekenfilms (o.a. The Hunchback of Notre-Dame, Mulan, ...)
- Star Trek II: The wrath of Khan

Vier plaatsen waar je gewoond hebt:
- terwijl in mama's buik: appartement in de *TUUT1* dreef te Aalst.
- als ukje: appartement op de *TUUT2* Steenweg te Aalst, waarvan de *TUUT1* dreef een zijstraat is.
- tot een jaar tevoren, met mama en papa: huis in de *TUUT3* straat te Aalst, een zijstraat van de *TUUT1* dreef te Aalst.
(Je zou mijn ouders m.a.w. vrij honkvast kunnen noemen... :-) )
- sinds deze zomer: op weekdagen bij jongen C. in Gent, in de weekends pendelend tussen zijn en mijn ouderlijk huis.

Vier televisieprogramma's waar je graag naar kijkt:
- Futurama: een sci-fi-parodie-tekenfilmserie van de makers van de Simpsons (pas ontdekt, en meteen goedgekeurd)
- Carnivale
- meer Carnivale
- nóg Carnivale*
*Tja... Eigenlijk ben ik, sinds jongen C. en ik verslaafd zijn geraakt aan Carnivale, vrij wanhopig op zoek naar een andere TV-serie die me even hard kan boeien... tot nu toe zonder succes. Suggesties zijn dus altijd welkom!

Vier plaatsen waar je op vakantie ging:
- Zuid-Afrika, waar ik mijn hart verloor aan Oudtshoorn en de Kaap.
- Budapest, de mooiste Europese stad die ik tot nog toe zag.
- Ierland, met zijn prachtige natuur (Wicklow! Kerry!) en zijn heerlijk humoristische mensen.
- Toscane, streek van zonovergoten wijngaarden, cultuur en *mjam* pasta.

Vier websites die je dagelijks bezoekt:
- Google
- De Standaard Online
- Sev Wide Web cartoons
- Off the Mark cartoons

Vier dingen die je graag eet:
- perfect gebakken, van buiten krokante maar binnenin boterzachte, stevig gekruide, glanzende ribbetjes met een lekker sausje.
- nét niet te pikante penne all'arrabbiata, liefst met gehakt en HEEL veel look.
- één van de fantastische salades van restaurant Allegro (ma non troppo) in Aalst (bijvoorbeeld die met warme geitenkaas, spekjes en gebakken appel, of anders die met gerookte zalm in een mosterdsausje). Ze hebben trouwens ook een restaurantje op de korenlei in Gent!
- frietjes van Frituur Mijlbeek, ook in Aalst (de lekkerste die er zijn!), met andalousesaus en een ajuinboulette.

Vier plaatsen waar je liever bent dan nu:
- soezend in ons kingzize bed, lekker warm ingestopt tegen de kou die het huis binnenkruipt, met een kersenpitkussentje onder de ene arm en mijn jongen onder de andere.
- op het zuidelijk halfrond, waar het nu volop zomer is en de dagen heerlijk lang zijn... zoals bijvoorbeeld in Kaapstad... wandelend in de botanische tuin van Kirstenbosch... mmm...
- in de dansles met jongen C., omdat we daar altijd zo zalig ontspannen van terugkeren.
- ergens in Nieuw-Zeeland: mijn droomreisbestemming, maar waarschijnlijk een plek waar we niet zo direct zullen geraken... Hopelijk komt het er ooit van.


En nu weet ik niet zo direct wie ik nog zou kunnen taggen; het lijkt alsof iedereen me al voorgeweest is. Dus houd ik het voorlopig gewoon hierbij... Maar wie zich aangesproken voelt, mag altijd een seintje geven!

Waarom rozen?

Het wordt misschien wel eens tijd voor een verklaring. Waarom dit weblogje zo'n vergezochte, en dan nog Engelstalige titel draagt als "under the rose", heb ik eigenlijk nog nooit toegelicht. En dat terwijl die keuze wel degelijk een diepere reden heeft. Een reden die eerder een product van nostalgie te noemen is, dan een rationele beslissing.

Het gaat allemaal terug tot rond mijn twaalfde levensjaar. Toen was ik nog een onstuitbare boekenwurm (nu lees ik nog steeds graag, maar door tijdgebrek en misschien ook door luiheid kunnen mijn huidige leesgewoonten onmogelijk meer tippen aan die van een tiental jaar terug), en mijn lievelingsboek indertijd was er één van Tonke Dragt. Ik weet niet of die naam een belletje doet rinkelen? Het boek in kwestie heette "Torenhoog en mijlen breed". Het speelde zich af op Venus, bij een groep menselijke ruimtereizigers die er op verkenningsmissie waren. In het boek was Venus geen dorre onleefbare planeet, maar een wereld van gigantische wouden, waarin vreemde telepathische wezens leefden. Klinkt allemaal vrij exotisch, maar ik was er dol op. En dan vooral op het hoofdpersonage. Ik kan me niet precies meer herinneren hoe hij in het boek beschreven werd, enkel dat hij een jonge ruimtevaarder was en Edu heette. En dat ik op slag verliefd op hem geworden was.

Nu is verliefd worden op personages uit boeken of films iets wat me al vaker overkomen is. Natuurlijk niet "verliefd" in de letterlijke betekenis van het woord - eerder een gevoel dat, als ik dat personage in het echte leven zou ontmoeten, ik meteen "verkocht" zou zijn... En natuurlijk was zo'n personage ook een ideaal onderwerp van romantische fantasietjes. Intussen heb ik, zoals jullie weten, een levensechte, romantische jongen gevonden, en heb ik niet echt nood meer aan fantasietjes over iemand anders dan hem. Maar tot enkele jaren terug was dromen over boekenhelden een van mijn geliefkoosde bezigheden. Bij de gelukkigen was onder meer dat personage uit Tonke Dragts boek (voor de geïnteresseerden: een andere naam uit datzelfde lijstje was bv. een zekere R.J. Lupin uit de Harry Potter-boeken).

Ergens halfweg het boek stond ook een gedicht, waar ik toen niet genoeg van kon krijgen. Nu ik al wat meer poëzie gelezen heb, is het me wel al duidelijk geworden dat het gedicht in kwestie niet echt mijn smaak is (wegens te abstract, te bombastisch en te weinig zeggend). Desalniettemin ken ik het nog steeds uit het hoofd. Het gedicht heette "Onder de roos", en was een vertaling uit het Engels. "Under the rose" is een uitdrukking die betekent "geheim, onder vier ogen." De stap naar een weblognaam was gauw gemaakt.

Dus nu weten jullie het. Dan rest me enkel nog het gedicht voor jullie te citeren...

Under the Rose (The Song of the Wanderer)

Nobody, nobody told me,

Niemand, niemand heeft me verteld

What nobody, nobody knows

wat niemand, niemand weet.

But now I know where the rainbow ends

Maar ik weet nu waar het eind van de regenboog is.

I know where there grows

Ik weet waar er groeit

A Tree, that's called the Tree of Life

een boom die de Boom des Levens heet.

I know where there flows

Ik weet waar er vloeit

The River of All-Forgottenness

Rivier van de Vergetelheid

And where the lotus blows,

en waar de lotus bloeit.

And I - I've trodden the forest, where

En ik, ik heb het woud betreden waar

In flames of gold and rose,

in vlammen, roze en goud

To burn and then arise again,

verbrandend, en herrijzend steeds

The Phoenix goes.

de Feniks zich ophoudt.

Nobody, nobody told me,

Niemand, niemand heeft me verteld

What nobody, nobody knows:

wat niemand, niemand weet:

Hide thy face in a veil of light,

verberg je gezicht in een waas van licht

Put on thy silver shoes.

die met zilver schoeisel treedt.

Thou art the Stranger I know best,

Jij, vreemdeling die ik het best ken,

Thou art the sweet heart, who

van wie ik het meeste hou,

Came from the land between Wake and Dream

je kwam van het land tussen waken en droom

Cold with the morning dew.

koud van de morgendauw.

~ Walter De La Mare

Ikke ook!

Misschien heeft het iets met het lengen van de dagen te maken, en met de drang naar verandering die meestal bij de eerste lentekriebels hoort... maar plots duiken overal nieuwe weblog-kleedjes op. Anneliesje was trendsetter, Buitel volgde een paar dagen later. En tja, nu ben ik dus ook door de microbe gebeten. Zelfde layout als voorheen, maar andere foto en kleurtjes. Hopelijk zijn jullie er (net als ik) tevreden over...

Helden in vijf dimensies

Ze waren inderdaad geweldig, de mannen van De Nieuwe Snaar. Hun nieuwe voorstelling "Helden" was bij momenten onvoorstelbaar grappig, tot in het absurde toe (zo kennen we hen), maar minstens even onvoorstelbaar raak. Pas na de voorstelling besefte ik de grote kracht van hun "performance": ze slagen erin op hetzelfde moment dodelijk ernstig en hartveroverend komisch te zijn. En dan bedoel ik echt hetzelfde moment: terwijl drie van hen een onpeilbaar diep liedje over hemel en vagevuur zingen, hangt de vierde te bengelen aan een palenconstructie vanwaar hij zijn steentje bijdraagt door een partijtje tuba te spelen. En nog van dat. Het acrobatische was dus inderdaad letterlijk te nemen. Na afloop van ons avondje cultuur waren jongen C. en ik voor het eerst sinds lang helemaal ontspannen. Als de vier van DNS nog eens iets nieuws maken, gaan we zeker terug. Zeg nu zelf, een groep die liedjes brengt met als refrein "Het heelal is mogelijk een vierdimensionale schaduw van een vijfdimensionaal geheel" (hun inspiratie daarvoor haalden ze misschien uit dit artikel in Nature) kán ik, met mijn achtergrond, niet anders dan toejuichen! :-)

Broodje cultuur

Vanavond naar De Nieuwe Snaar !!! Hoezee!

Voor degenen onder u die met deze groep niet of minder goed vertrouwd zouden zijn: buiten het feit dat zowel jongen C. als ikzelf hen simpelweg geweldig vinden, kan ik u ook nog vertellen dat ze bekend staan voor de "mix van cabaret, theater, stemmenwerk, humor en acrobatische capriolen" die ze op hun concerten brengen. En daarenboven schrijven ze ook nog eens fantastische teksten! We kochten enige maanden geleden een verzamelceedeetje van hen, en sindsdien hebben we het hart niet meer gehad die CD uit onze stereo te verwijderen. We hebben hen nog nooit "live" gezien, maar daar wordt vanavond dus iets aan gedaan. Wat de fantastische teksten betreft: wat vinden jullie van dit pareltje (het is natuurlijk nog oneindig veel geslaagder als je er de stemmen bijhoort...)?

Achterbank (De Nieuwe Snaar)

Ik heb de achterbank verwijderd uit mijn wagen,
om een koelkast te vervoeren naar jou.
Waarom ik dat doe dat hoef je niet te vragen,
verse groenten liggen liever in de kou.

En dat is nodig want het zijn zo'n warme dagen,
zonder verkoeling val je morgen misschien flauw.
Ik heb een stukje van de handrem moeten zagen,
om die koelkast te vervoeren naar jou.

En dan leg ik in het vriesvak choco-ijsjes
en een tropische drank uit Curacao.
En voor de rest blijven er enkel nog wat vijsjes,
die ik graag een beetje vaster draaien wou.

Ik heb geen tijd om ook de rest nog aan te vullen,
met confituur en kaas en met charcuterie.
Dankzij die koelkast en dat kan ik u onthullen,
zit ik met een gat in mijn carrosserie.

Aan dat karweitje had ik nooit mogen beginnen,
je moest eens weten hoe ik zulke dingen haat.
En trouwens, zeg mij eens, hoe doe ik je nu binnen,
als er geen achterbank meer in mijn wagen staat.

2006 met een lintje

Als jaren kadootjes waren (met nieuwjaarsdagen de feestelijk glanzende lintjes die je doorknipt om ze open te maken), dan zou ik voor jullie allemaal een pakje 2006 gevuld met mooie momenten bestellen.

Jammer genoeg kan ik voor niemand van jullie (laat staan voor mezelf) zoiets als geluk op bestelling vinden. Maar hoe dan ook probeer ik een nieuw jaar toch altijd als een kadootje te ervaren... ondanks het feit dat niemand je ooit op voorhand kan vertellen wat erin zit. Of zelfs niet ondanks, maar net daardoor - want alles is nog mogelijk.

Ik wens jullie allemaal veel geluk bij het openen van jullie jaartje 2006!