Pleidooi voor het geboortekaartje

Rondom ons, zowel in onze nabije vriendenkring als in ons beider families, wordt de laatste tijd getrouwd en "gekweekt" dat het een lieve lust is. En hoewel voor jongen C. en mezelf geen van beide op dit moment een optie is, moet ik toegeven dat de gedachte aan partners en (in iets mindere mate) kindjes me toch stilaan begint te bekruipen.

Aan dergelijke gedachten is het ook haast onmógelijk ontsnappen wanneer je de indruk krijgt dat je hele omgeving collectief zit te wachten tot je het woord grijpt, op een stoel klautert, en met veel fanfare je trouwplannen aankondigt. Nu niet dat die verwachting me zodanig stoort, integendeel zelfs - maar af en toe is het toch even schrikken als we alweer eens met de "publieke opinie" worden geconfronteerd.
Zo ontdekte ik vrijdagavond, terwijl ik tijdens het huwelijksfeest van mijn bureaugenote Anneliesje het gastenboek doorbladerde, dat onze derde bureaugenoot Bart en zijn (sinds kort) vrouw Barbara een pact met Anneliesje hadden gesloten om ons bureau zo snel mogelijk tot een exclusief-voor-gehuwden locatie te transformeren. En ik denk niet dat ze bedoelden dat ze me er wilden buitenwerken.

Een gevolg van dat alles is, dat ik de laatste tijd meer en meer aan het nadenken sla over hoe we het allemaal zouden aanpakken. "Het" kan daarbij variëren in betekenis van trouwbeloften, avondfeest en bruidsjurken, over getuigen en bruidskindjes, tot en met kindernamen, meters, peters, en bevallingen. Een waaier van mogelijke gedachtenspinsels, het ene nog waziger en verderaf dan het andere.

Maar van één ding weet ik al voor honderd procent zeker dat het levensbelangrijk is.

Geboortekaartjes.

Ik weet ook precies waaróm ik het zo belangrijk vind. Geboortekaartjes kunnen namelijk relaties redden. Ouder-kind-relaties wel te verstaan. En ik spreek uit ervaring.

Ik moet toen negentien of twintig geweest zijn, in het begin van mijn universiteitsjaren, en tot over mijn oren verstrikt in de puberteit. Die laatste is bij mij vrij laat komen opzetten, maar dan wel op dubbele sterkte. Het gevolg was, dat de muren bij ons thuis wel regelmatig eens uit hun voegen barstten door één of andere discussie over (te veel) studeren, (foute) vrienden en (mijn gebrek aan) een lief. Ik herinner me niet meer waarover de discussie die avond ging, enkel dat het er vrij heftig aan toe ging, met veel stemverheffingen, tranen en verwijten van beide kanten. Ik weet zelfs niet meer wie gelijk had - áls er al iemand was; gelijk en ongelijk zijn zo'n relatieve begrippen in emotionele discussies, vooral tussen ouders en dochters (of zonen), dat heb ik intussen begrepen.

Wat ik wel nog weet, is, dat ik na afloop alleen was met mijn papa - ik nog nasnikkend, als een hoopje frustratie opgerold in de sofa, hij in de driezit aan de overkant van de tafel.
"Jullie willen gewoon míjn leven bepalen", heb ik toen geroepen, "waarom mag ik niet gewoon doen waar ík me goed bij voel!? Ik mag enkel zijn zoals jullie dat willen!" Of iets dat daarop neerkwam.
"Nee", zei mijn papa kalm. "Dat is niet waar."
"Wél waar! Jullie proberen me constant te veranderen! Ik ben enkel okee als ik ben zoals jullie!" Of iets dat daarop neerkwam.
"Dat is niet waar", zei hij opnieuw.
"Waarom zeg je dat!? Bewijs het dan!!!" Of zoiets, waarop mijn papa antwoordde: "Neem gewoon het fotoalbum uit de kast, en lees wat we op je geboortekaartje hebben laten zetten."

Ik nam het fotoalbum - het oude, met de glanzend donkerbruine kaft, dat zorgvuldig in een kartonnen doos, al verfomfaaid door de jaren en door té veel gebruik, bewaard werd. Ik sloeg het album open op de pagina met mijn eerste foto -een fronsend, mini-hoopje mens, toen nog veel te mager voor mijn grootte (intussen is dat andersom) - en bekeek mijn geboortekaartje.
Er stond:

Je mag zijn wie je bent en zoals je bent,
en je mag het worden op jouw wijze
en jouw uur.

Ik heb die avond tranen met tuiten gehuild - niet uit verdriet of frustratie, maar omdat ik wist dat het waar was.
En omdat mijn papa, die nooit iets onthield, zij het nu de titel van een liedje, een groepsnaam of de auteur van een boek, na twintig jaar nog precies wist wat er op mijn geboortekaartje stond.

Sindsdien ben ik heilig overtuigd van de waarde van geboortekaartjes.