C'est quoi, l'amour...?

MOI:

... aanbieden de afwas te doen terwijl hij naar het voetbal kijkt, en hem tussen het schotels schrobben door nog Nacho's en dipsaus gaan brengen.

... 's avonds, als hij moe is, de discipline opbrengen om mooi aan je eigen kant van het bed te gaan liggen en hem vanop afstand gade te slaan, terwijl je hem eigenlijk door elkaar zou willen schudden en smeken om nog vijf minuutjes langer.

LUI:

... je ongerust maken omdat je vindt dat ze te weinig eet, terwijl ze eigenlijk al meer dan genoeg reserve heeft, en haar toefluisteren dat je niet zou willen dat ze die reserve zou kwijtraken want je vindt haar juist mooi zo.

... haar, nadat ze een halfuur heeft gejammerd over een rotdag op het werk, zeggen dat je kan zien dat ze gepiekerd heeft aan de manier waarop haar haren in de war zitten, en haar dan voorzichtig in je armen nemen en mee naar huis.

Billenklets

Gisteravond opgemerkt tijdens een plaag-en-knuffelsessie:

Het geluid van een hand die op een bips slaat, hangt onmiddellijk samen met het vetgehalte van het zitvlak in kwestie.

Tenminste, zo is het bij ons. Mijn wederhelft is op die plek (net als op de meeste andere, trouwens) vrij vetloos, met als gevolg dat een tik op zijn billen eerder schel klinkt. Daar ik iets beter van de nodige speklaagjes voorzien ben, is het geluid bij mij heel wat voller en melodieuzer. Fascinerend toch, die menselijke anatomie...

Zou dit een publicatie in "Nature" verdienen?

Met twee is het anders

Sinds ik verhuisd ben uit het land der singles, is er heel wat veranderd. Nieuwe ervaringen, vanzelfsprekend... maar ook, en niet in het minst, een heleboel oude vertrouwde ervaringen die plots een volkomen nieuwe dimensie krijgen.

Gedaan de frustratie bij het bekijken van films met een happy liefdes-einde; geen avondlijke solo-kooksessies meer; op zondagavond met de glimlach het ouderlijk huis uitmarcheren en de werkweek tegemoet.

Maar ook: om halfvier 's nachts ziekjes wakker worden, en merken dat er iemand in de buurt is die je cola en een pilletje brengt, vraagt of je niet nog even zou gaan liggen, op elke kik van jou reageert met een "hey, meisje..." en een aaitje over je haar, en na een vrij slapeloze nacht nog als eerste opstaat ook.

Het leven kan mooi zijn.

Mintekens en halfopen intervallen

... dat zijn de zaken waarover een goed fysicus/wiskundige wakker ligt. Dat waren althans de woorden van een van onze beruchtere eerstekandidatuurs-professoren indertijd.

Nu, de kwestie of een interval open, halfopen of gesloten is, raakt tegenwoordig mijn kouwe kleren niet meer. Dat heeft er in de eerste plaats mee te maken dat ik mezelf in de loop van het voorbije jaar zienderogen heb zien degraderen van "fysicus" naar "programmeur met enige basiskennis van fysica, die echter de tijd niet heeft om de kennis in kwestie, tussen het debuggen en plotten door, nog toe te passen". Als je alles toch maar met eindige nauwkeurigheid kan bepalen, maakt een puntje min of meer weinig verschil. In die zin ben ik dus, volgens het criterium van de bewuste prof, al een minder goed fysicus dan pakweg twee jaar geleden.

Maar mintekens, daar weet ik alles van! Ze hebben me al genoeg kopzorgen opgeleverd om mijn desinteresse voor halfopen intervallen ruimschoots te compenseren. Vandaag nog maar eens! "Volg het minteken", kent u dat spelletje? Neen? Ik zou het u niet aanraden. Het bestaat er voornamelijk in van de ene vergelijking in boek 1, over de andere vergelijking in artikel 2, naar nog een andere vergelijking in boek 1 (maar met andere conventies dan de eerste) te fladderen, en intussen te trachten zowel je hoofdpijn als je groeiende paniek in bedwang te houden. Je zou ze voor minder ("-"der?) zien vliegen.

Maar 1 troost heb ik dan toch: ik KAN niet anders dan een goed fysicus zijn! Pfioe, is dat even een opluchting...