Kriebeltijd

Het is mei en dat merk je. Het lijkt wel of de lente, nu ze eindelijk haar worstelpartijtje met die vreselijke, natte, kille, en vooral veel te lang aanslepende winter heeft gewonnen, ons op alle mogelijke manieren wil toezwaaien: "Joehoe! Hier ben ik!" Je kan er niet naast kijken. Zelfs de ganzen, die normaal rond de vijver naast ons gebouw rondhossen maar nu wegens vogelgrieptoestanden zijn opgehokt, voelen blijkbaar de lentekriebels al. Toen ik vanmorgen hun hok, dat amper twintig vierkante meter groot is, voorbijreed, telde ik minstens drie eieren, plus één gans die ijverig aan het broeden was!

De lente is niet alleen de perfecte tijd om eitjes te leggen, maar ook (en gelukkig voor ons mensen, die niet zo bedreven zijn in het leggen van eieren) om verliefd te worden! Ik herinner me nog heel goed hoe ik, nu een jaar geleden, mijn eerste weekendje aan zee doorbracht met jongen C, en mijn geluk niet op kon. Vorig weekend hebben we dat zee-tripje trouwens herhaald - het lijkt erop dat het een ritueel aan het worden is.

Over verliefdheid gaat het ook op Tweewoonst. Anneliesje heeft in deze meimaand bijzonder veel reden om die lenteverliefd extra hard te voelen kriebelen, en dat straalt van haar woorden af - al vermoed ik dat het kinderversje dat ze deze week schreef, niet helemaal overeenkomt met wat ze nu als bijna-"mevrouw Anneliesje" voelt. Tilde zorgde voor de hartveroverende foto.