Waarom rozen?

Het wordt misschien wel eens tijd voor een verklaring. Waarom dit weblogje zo'n vergezochte, en dan nog Engelstalige titel draagt als "under the rose", heb ik eigenlijk nog nooit toegelicht. En dat terwijl die keuze wel degelijk een diepere reden heeft. Een reden die eerder een product van nostalgie te noemen is, dan een rationele beslissing.

Het gaat allemaal terug tot rond mijn twaalfde levensjaar. Toen was ik nog een onstuitbare boekenwurm (nu lees ik nog steeds graag, maar door tijdgebrek en misschien ook door luiheid kunnen mijn huidige leesgewoonten onmogelijk meer tippen aan die van een tiental jaar terug), en mijn lievelingsboek indertijd was er één van Tonke Dragt. Ik weet niet of die naam een belletje doet rinkelen? Het boek in kwestie heette "Torenhoog en mijlen breed". Het speelde zich af op Venus, bij een groep menselijke ruimtereizigers die er op verkenningsmissie waren. In het boek was Venus geen dorre onleefbare planeet, maar een wereld van gigantische wouden, waarin vreemde telepathische wezens leefden. Klinkt allemaal vrij exotisch, maar ik was er dol op. En dan vooral op het hoofdpersonage. Ik kan me niet precies meer herinneren hoe hij in het boek beschreven werd, enkel dat hij een jonge ruimtevaarder was en Edu heette. En dat ik op slag verliefd op hem geworden was.

Nu is verliefd worden op personages uit boeken of films iets wat me al vaker overkomen is. Natuurlijk niet "verliefd" in de letterlijke betekenis van het woord - eerder een gevoel dat, als ik dat personage in het echte leven zou ontmoeten, ik meteen "verkocht" zou zijn... En natuurlijk was zo'n personage ook een ideaal onderwerp van romantische fantasietjes. Intussen heb ik, zoals jullie weten, een levensechte, romantische jongen gevonden, en heb ik niet echt nood meer aan fantasietjes over iemand anders dan hem. Maar tot enkele jaren terug was dromen over boekenhelden een van mijn geliefkoosde bezigheden. Bij de gelukkigen was onder meer dat personage uit Tonke Dragts boek (voor de geïnteresseerden: een andere naam uit datzelfde lijstje was bv. een zekere R.J. Lupin uit de Harry Potter-boeken).

Ergens halfweg het boek stond ook een gedicht, waar ik toen niet genoeg van kon krijgen. Nu ik al wat meer poëzie gelezen heb, is het me wel al duidelijk geworden dat het gedicht in kwestie niet echt mijn smaak is (wegens te abstract, te bombastisch en te weinig zeggend). Desalniettemin ken ik het nog steeds uit het hoofd. Het gedicht heette "Onder de roos", en was een vertaling uit het Engels. "Under the rose" is een uitdrukking die betekent "geheim, onder vier ogen." De stap naar een weblognaam was gauw gemaakt.

Dus nu weten jullie het. Dan rest me enkel nog het gedicht voor jullie te citeren...

Under the Rose (The Song of the Wanderer)

Nobody, nobody told me,

Niemand, niemand heeft me verteld

What nobody, nobody knows

wat niemand, niemand weet.

But now I know where the rainbow ends

Maar ik weet nu waar het eind van de regenboog is.

I know where there grows

Ik weet waar er groeit

A Tree, that's called the Tree of Life

een boom die de Boom des Levens heet.

I know where there flows

Ik weet waar er vloeit

The River of All-Forgottenness

Rivier van de Vergetelheid

And where the lotus blows,

en waar de lotus bloeit.

And I - I've trodden the forest, where

En ik, ik heb het woud betreden waar

In flames of gold and rose,

in vlammen, roze en goud

To burn and then arise again,

verbrandend, en herrijzend steeds

The Phoenix goes.

de Feniks zich ophoudt.

Nobody, nobody told me,

Niemand, niemand heeft me verteld

What nobody, nobody knows:

wat niemand, niemand weet:

Hide thy face in a veil of light,

verberg je gezicht in een waas van licht

Put on thy silver shoes.

die met zilver schoeisel treedt.

Thou art the Stranger I know best,

Jij, vreemdeling die ik het best ken,

Thou art the sweet heart, who

van wie ik het meeste hou,

Came from the land between Wake and Dream

je kwam van het land tussen waken en droom

Cold with the morning dew.

koud van de morgendauw.

~ Walter De La Mare