It's a small world after all...

Dat is althans wat spontaan in me opkomt, telkens ik met de auto door een op het eerste zicht volkomen banaal kasseibaantje in het al even banale dorp Erembodegem hobbel. En ook, dat ik best wel in dit straatje zou willen wonen - al is het maar omdat die naam zo prachtig moet staan op enveloppes.



Van het heelal in je achtertuin gesproken.

Anti-voornemens-pleidooi

Wat het fenomeen Goede Voornemens betreft, heb ik een theorie. Je te sterk focussen op wat je wil doen of laten, kan desastreuze gevolgen hebben.

Vergelijk het met een beginnende skiër die zich, in het midden van een bijna decadent brede en vlakke piste, geconfronteerd ziet met één enkele, koppige, ongegeneerde spelbreker van een boom. In principe is het ontwijken van zo'n boompje kinderspel... tot de skiër in kwestie zich op het storend object gaat concentreren. De zin "ik ga de boom niet raken", die aanvankelijk als een onschuldige bemerking in de gedachten van onze skiër opduikt, neemt langzaam een heel eigen leven aan. "Of zou ik de boom toch raken?" Twijfel. "Wat als ik de boom raak?" Angst. "Ik MAG die verdomde boom niet raken!" Woede. En dan gebeurt het onvermijdelijke: de skiër vertrekt, en is zodanig geconcentreerd op het ontwijken van de boom, dat hij er recht op afgaat. BOING!!!

Zo gaat het ook met voornemens... Althans met sommige. Als het over de essentiële dingen des levens gaat, is het maken van voornemens volgens mij nefast. Er zijn nu eenmaal van die zaken die spontaan moeten gebeuren, ofwel helemaal niet.

Maar voor een keer wil ik wel een uitzondering maken... In het bijzonder, wat het voornemen betreft dat ik een tijdje geleden, op deze eigenste blog, heb geformuleerd. Want ik heb woord gehouden, en hier is het resultaat.



Al mijn principiële bezwaren tegen goede voornemens ten spijt, kan het toch wel voldoening geven er af en toe eens eentje te maken... zolang je op voorhand weet dat het haalbaar is.

Changer !!!

Hoe weinig er soms nodig is om alles te veranderen...

Het wiskunde-duiveltje in mijn brein fluistert dat dat maar logisch is; het leven is nu eenmaal, zoals men dat noemt, een "niet-integreerbaar systeem". Dat wil zeggen: een minuscuul, schijnbaar onbelangrijk feitje kan al voldoende zijn om de toekomst volledig op z'n kop te zetten. De freaky wetenschapper in Jurassic Park noemde het "chaostheorie".

Zelf noem ik het liever anders.

Toeval.

Ik geloof in toeval, ja. Beschouwingen over "het lot" zijn niet aan mij besteed; niet enkel als wetenschapster, maar eenvoudigweg als mens. Het zou een belediging zijn voor de natuur (indien de natuur een persoonlijkheid had, wat ik dus net niet geloof - maar dit is beeldspraak, dat vergeef je me wel) om die hele complexe samenloop van omstandigheden, die ons tot dit punt hebben gebracht, zomaar aan het lot toe te schrijven. Toeval is wat de wereld doet draaien!

Het was dus ook volkomen toevallig dat me, op een doodgewone dag in februari, iets overkwam dat wel eens heel wat zou kunnen veranderen. Misschien zelfs alles.

Ik kan niet beloven dat ik jullie op de hoogte zal houden. Dat hangt van een heleboel zaken af. Maar dit wou ik toch even kwijt.

Creatief voor-genieten

Hoe komt het toch, dat het vermogen tot creativiteit afneemt naarmate je ouder wordt? Of neen, vermogen is het foute woord. Eerder de energie, de wilskracht. En niet te vergeten, de inspiratie. Ik kan me niet herinneren dat ik als jonge deerne van een achttal lentes ooit langer dan twee minuten moest nadenken bij de start van een nieuw "creatief project". Nu daarentegen blijven de ideeën gewoon weg. Was ik toen minder veeleisend? Of zit het verschil echt in de hersenen? En nog wat: zelfs als de Muze dan toch eens neerstrijkt naast deze inspiratieloze tweeëntwintigjarige ik, komt het meestal niet verder dan plannen; het actiegedeelte blijft uit. Er is altijd iets anders te doen, iets dringenders, iets (ik schaam me haast om het te zeggen) minder vermoeiends...

Genoeg ermee! Tijd om te bewijzen dat ik het nog in me heb, dat creatief gevoel! Daarnet heb ik, op minder dan twee minuten tijd, tot een creatief project besloten. Dit.



Ja, inderdaad... Le Petit Prince. Meerbepaald de scène waar het prinsje, op een godvergeten stukje aarde, een doodgewone vos ontmoet. De scène van gevleugelde woorden als "On ne voit bien qu'avec le coeur. L'essentiel est invisible pour les yeux" en "C'est le temps que tu as perdu pour ta rose, qui fait ta rose si importante". Le Petit Prince, een ode aan de verbeelding van het kind, en een genadeloze analyse van de kleurloosheid van de volwassene. Zeg nu zelf, is er een beter project om te bewijzen dat in deze bijna-volwassene nog steeds meer dan genoeg kleur te vinden is?

Boetseren wordt het, in FIMO-klei. De klei ligt in de kast, het voorbeeldje prijkt al netjes uitgeprint op mijn bureau. Alleen... niet vanavond. Het is halfelf, en ik snak naar een nachtje slaap. Maar deze keer blijft het niet bij plannen. Ik ga het DOEN! Dat beloof ik plechtig.

Ik hou jullie op de hoogte.

Praatpijnen

Communicatie is Cunst met een grote C. En voornamelijk het komen tot communicatie, het voorspel, zeg maar, is nog lastiger dan de daad op zich. Het probleem is steeds hetzelfde. Instinct. Overlevingsdrang. Het Grote Taboe Van Zwakte.

Waarom, vraag ik me af, zijn we allemaal zo verdomd bang van elkaar? Bang om gezicht te verliezen. Bang om onszelf te verliezen... of iemand anders. Bang om te kwetsen. Bang om gekwetst te raken. En dus, bang om te praten... of te zwijgen. Om je kwetsbaar op te stellen is in feite een hoop lef nodig. Vooral als je hart op het spel staat... of dat van iemand anders.

Is de mens in wezen egoistisch? Bij momenten wordt de verleiding groot om hierop uit volle borst "ja" te schreeuwen. Mijn vrienden. Mijn verdriet. Mijn verlies. Mijn liefde. Waarom gaat het zelfs in de liefde zo vaak om onszelf?

Maar af en toe is het anders. Zoals vandaag. Vandaag heeft iemand die niet van me houdt - me niet nodig heeft - waarbij zelfs de hele essentie van de zaak is, dat hij minder om me geeft dan omgekeerd... vandaag heeft zo iemand me eraan herinnerd dat praten goed is, dat eerlijk zijn kan. En dat er nog mensen bestaan wiens hart groter is dan hun mond, in plaats van andersom.

En zelfs al was het niet echt een blije conversatie, plots voel ik me weer een beetje geruster in alles.

Zon op, maan onder

Geen kleur zo mooi als wit. Melkwitte sneeuw, nevelwitte maan, slagroomwitte toefjes rots. Moet er nog blauw zijn?

Ik wil alleen maar weten wie ik ben

... zegde Jan Arends. "Een andere reden om te schrijven heb ik niet." Om er meteen kordaat aan toe te voegen: "Maar wie ik ben gaat niemand wat aan."

Zo streng gaat het er bij mij niet aan toe, hoor... Je mag gerust wat van me weten. Een dagdroompje. Een vreugdekreetje. Een hyperkinetische bui. Of een gefrustreerde zucht. Maar niet alles, en vooral niet teveel ineens. Want met gedachten is het als met kleren: een beetje verhullend is vaak oneindig veel boeiender dan open-en-bloot.

"Alles wat waar is, kan zachtjes zijn." Dat is er een van Heinz Kahlau, en gelijk had de man. Heb dus wat geduld met me. Lees me langzaam. En zachtjes, alsjeblieft.