Zuid-Afrika - Part III : De Beklimming

Hij is een symbool, een logo, een begrip. Hij is hetgeen wat Kaapstad verheft van metropool-als-zovele-andere tot unieke locatie, misschien wel de mooiste hoofdstad ter wereld, zo zegt men (al schijnt Sidney in de buurt te komen). Hij is steil, hard, onverbiddelijk, en tegelijk onbeschrijflijk mooi, fotogeniek als weinig andere. Maar hij is vooral hoog, ongeveer 1060 meter op het hoogste punt. Op de laatste 15 meter na hebben we hem helemaal beklommen. Toegegeven, de weg vanwaar ons pad vertrok lag ook al op 400 meter boven de zeespiegel. Maar toch zijn we nu trots, apetrots. Op foto's herkennen we voortaan de weg waarlangs we hem zijn opgewandeld - of in mijn geval opgeklauterd, en naar het einde toe opgestrompeld, hijgend en puffend, druppend van het zweet. De Platteklipkloof, in toeristische gidsjes beschreven als de mooiste route naar boven, en in onze ogen mooier dan om het even welke weg die we in Zuid-Afrika bewandeld, belopen of bereden hebben. Voortaan denken we met heimwee terug aan onze kloof. Onze klim. Ons uitzicht.

Onze Tafelberg.

Het is fijn om te weten dat ergens aan de andere kant van de wereld een berg ligt die voortaan een klein beetje van ons is.


> foto: Wat we zagen telkens we ons omdraaiden tijdens het klimmen: steeds dezelfde bergflank, vanuit een ander perspectief.

Zuid-Afrika - part II: Niets is enkel zwart en wit.

En? Hoe was Zuid-Afrika?

Dat is de alomtegenwoordige eerste vraag nadat je van vakantie in het betreffende land terugkomt. De vraag lijkt eenvoudig genoeg, tenminste als je er niet te diep over nadenkt. Maar als je dan een (liefst zo geinspireerd mogelijk) antwoord gaat overwegen, besef je dat je eigenlijk niet eens weet hoe je de vraag "Hoe was ..." moet interpreteren. Wat voor een land was Zuid-Afrika? Wat was je ervaring in Zuid-Afrika? Wat heb je gezien, gedaan, beleefd in Zuid-Afrika? Hoe voelde je je in Zuid-Afrika? Oneindig veel verschillende vragen zijn er, met zo mogelijk nog meer uiteenlopende antwoorden. En hoe graag ik het ook zou doen, ik kan ze onmogelijk allemaal geven, die antwoorden, laat staan ze hier neerschrijven. Daarom beperk ik me hier tot een paar beelden, een paar zinnen, een paar indrukken.

Eerst en vooral: Zuid-Afrika is ánders dan ik me had voorgesteld. Vrij westers naar bepaalde maatstaven, voornamelijk door het toerisme op plaatsen die we nog ongerept hadden verwacht - maar de sfeer, de levensstijl, is compleet verschillend van wat we hier gewend zijn.

Weinig blanken zijn er, en massa's zwarten; bijna alle blanken rijk, heel veel zwarten arm. Veel van de blanken zijn verwend door hun rijkdom, uitgelaten, enigszins arrogant; op restaurant zie je nauwelijks het verschil tussen een groep Amerikaanse toeristen en een groep blanke Zuid-Afrikanen. In de zwarten was ik niet helemaal gerust. Want met die Apartheid enzo, je weet nooit wat voor wrevel die mensen nog koesteren jegens blanken. Dacht ik. Het tegendeel was waar. Op geen enkel moment heb ik me onveilig of ongewenst gevoeld, zelfs al liepen we soms als enige blanken op straat. Soms werd ik nagefloten door een grinnikende zwarte of gekleurde man, die het blijkbaar wel fijn vond een blank - pardon, groen blaadje te zien voorbijwandelen. Een straatarme zwarte dame van rond de vijftig paste eens een hele voormiddag lang op onze auto, zong daarna een kerstliedje voor ons, luidkeels, midden op straat, en liet ons niet gaan voor ze drie keer onze handen had geschud. Op weg naar de luchthaven veroorzaakten we bijna een ongeluk, omdat een bende zwarte tieners vanin de laadbak van een kramikkig bestelwagentje zo enthousiast naar ons zaten te wuiven dat ze bijna overboord vielen. En zo kan ik blijven doorgaan...

Ze zijn zo blij, zo spontaan, zo uitgelaten, die Zuid-Afrikaanse zwarten (en kleurlingen, want er is een verschil). Of dat gewoon een aspect van hun cultuur is, of iets dat samenhangt met het feit dat ze het niet te breed hebben en dus het beste van alles moeten maken, zal ik waarschijnlijk nooit weten. Maar het was een plezier om er even mee van te kunnen genieten.

(Wordt vervolgd.)


foto van één van de meer "luxueuze" buurten zoals je ze in de typische Townships vindt. De meeste andere huizen waren gewoon van golfplaat en hout gemaakt. Elektriciteit was er, maar water enkel in pompen buiten de huizen...

Zuid-Afrika - part I: De stupiditate struisvogelendis

Wist je dat struisvogels...

... in totaal 40 gram ogen hebben, maar slechts 20 gram hersenen? Ze zijn m.a.w. zo dom als een achterdeur!
... zo'n slecht geheugen hebben dat ze hun eigen jongen niet herkennen? Hun eieren kunnen ze gelukkig wel terugvinden, afgaand op de geur. En zelfs nadat ze 20 jaar een weide met een andere struisvogel hebben gedeeld, kennen ze die ander nog altijd niet. Struisvogels zijn dus niet trouw: ze weten niet eens meer of ze hun (seks)partner al eens eerder hebben... jeweetwel.
... niet echt hun kop onder de grond steken, dat is een fabeltje. Wat wel klopt, is dat een struisvogel denkt dat niemand hem ziet als hij niemand ziet. Heel handig is dat: je trekt gewoon een zak over zijn hoofd, en hij is zo mak als een lammetje. Je kan er gaan opzitten, zijn nek als joystick gebruiken, zijn veren afknippen, het beest verroert geen vin.
... werkelijk alles eten? Van glimmende knopen (opgelet bij het struisjes-aaien dus!) over damesondergoed tot kinderschoentjes.
... een ongelooflijk onnozele smoel kunnen trekken? Ongeveer zo:



(Wordt vervolgd.)