De sleutel tot...

... een nieuw leven? Nee, dat misschien nét niet, maar op zijn minst tot een splinternieuwe verpakking voor het leven dat we tot hiertoe hadden! Tot een appartement met een tuintje, een woon- en slaapkamer met uitzicht op dat tuintje, een fijn keukentje, een glimmende en knusse badkamer, en alle nieuwe meubels die we de afgelopen paar maanden samen hebben uitgekozen. Niet al te groot, maar precies genoeg voor een verliefd paartje als wij, die ons in het algemeen toch altijd binnen dezelfde paar vierkante meters bevinden.

We hebben er lang naar uitgekeken, naar die sleutel, maar vanaf vanavond zal hij eindelijk écht in ons bezit zijn!

En ja, dat betekent ook dat onze eigenlijke verhuis nu wel erg dichtbij komt. Over amper drie daagjes wordt het startschot gegeven, en kunnen we onze moegecomputerde hersenen loslaten op schilder-, monteer-, tuinier- en decoratiewerken. We hopen op een tiental dagen tijd geïnstalleerd te raken, want daarna lonkt al onze even langverwachte reis naar Schotland... waarvoor we alvast beginnen duimen zijn voor zo veel mogelijk zon en zo weinig mogelijk muggen (of liever, "midgets", de lokale en naar het schijnt veel agressievere versie).

Alles samen betekent dat, dat jongen C. en ik vanaf zaterdag een drietal weken "uit de roulatie" zullen zijn, en dat dit weblog dan ook even zonder verdere updates zal moeten overleven. Over iets meer dan drie weekjes ben ik er weer, met hopelijk een schat aan komische, hartverwarmende en intens herkenbare verhuis- en reisverhalen!

Toppunt van zomer

Waar een week geleden, bij wat eigenlijk het officiële startschot had moeten zijn, de zomer nog volop aan het knokken was tegen schares donderwolken, is hij vandaag helemaal aanwezig! En dat treft, want op Tweewoonst prijkt deze week een sublieme zomercombinatie; zomerser nog dan sorbet met een parasolletje, geel gebloemde bikini's of strandzand tussen je tenen!

Dat Annelies van wanten weet als het op dichten aankomt, wist ik al langer, en u vast ook. Van Tildes veelzijdige talent heeft u ook al enkele keren kunnen proeven, maar deze jongedame "met de wijsheid van een tachtigjarige" (zo beweert ze althans zelf, ik beaam noch ontken) houdt niet op me te verbazen met haar creativiteit: de foto die ze bij Annelies' gedicht uitzocht, is er alweer één om u tegen te zeggen!

Ga kijken en geniet.

Huh?

Het was vrij lang geleden, maar gisteravond, tijdens de wedstrijd Nederland-Argentinië, had ik nog eens een onvervalste "o-zucht-ik-snap-echt-niets-van-voetbal"-erlebnis.

Nederland kreeg een vrije trap. Goed, tot zover alles okee, geen problemen.
Drie van de spelers van Argentinië vormden een muurtje. Nog steeds in orde, ik begrijp volkomen waarom zo'n muurtje nuttig is.
De ene Nederlander holde naar de bal toe en er voorbij, waarna een andere plots uit het niets opdook en de bal richting doel trapte. Helemaal akkoord, schijnbewegingen lijken me een verstandige strategie.

Maar toen... vloog de bal heel laag over het veld, op een dertigtal centimeter hoogte schat ik, recht naar één van de mannen uit het muurtje toe...

... en dan tilt die man doodleuk z'n been op om de bal door te laten!

De bal ging naast, gelukkig... Maar ondertussen vroeg ik me wel even af: ja, waarom dan in 's hemelsnaam zo'n muurtje vormen!?!

Bevestiging

Het is zomer - althans, dat vertelt de kalender me. Maar wanneer ik door het raam naar buiten tuur en de bijna donkergrijze hemel zie, bekruipt me toch even de twijfel.
Tot ik, na mijn gebruikelijke woensdagse klik richting Tweewoonst, de foto van deze week voor ogen krijg. En de mooie, breekbare woorden lees die Twan erbij schreef. Dan weet ik het wel weer: storm en wolken geen bezwaar - het is zomer, hoor... O ja!

Bank-paradox

Nog voor jongen C., kordaat als steeds, had aangebeld, probeerde ik al - heel bewust, maar zo onopvallend mogelijk - de afstand tussen mij en de parlofoon te vergroten.

Ik blijf het namelijk vreemd vinden, een bank waar je ook tijdens de kantooruren hoort aan te bellen om binnen te raken. En verder ben ik altijd als de dood dat die parlofoon plots tot leven zal komen om me, in de koele stem van een bankbediende, de exacte reden van mijn bankbezoek te ontfutselen - waarop ik dan, nerveus zoals steeds, in paniekerig en onsamenhangend gebazel zou vervallen. U begrijpt wel: dat is een situatie die ik liever vermijd.

Tot mijn opluchting bleef de parlofoon echter hemels stil, en na enkele seconden klonk het verlossende biepje dat betekende dat we erin mochten. Jongen C. duwde de zware deur open, en ik schuifelde achter hem aan de wachtkamer binnen. Er was één wachtende voor ons, en bij de aanblik van diens outfit zette mijn jongen het prompt op een grijnzen. Na wat over en weer gefluister begreep ik ook de reden: de man in kwestie, een late dertiger schat ik, was uitgedost in een voetbaltruitje en bijpassend -shortje van jongen C.'s favoriete club.

Fijn, dacht ik. Een zielsverwant ontdekken in de wachtkamer van de bank. En ik bereidde me al voor op een lange en geëmotioneerde conversatie over het WK, de pijnlijke afwezigheid van België daarin, en de hoogtepunten uit de voorbije Champions League - een conversatie waar ik helaas niet al te veel nuttigs aan bij te dragen zou hebben. Maar nog voor het zover kon komen, klonk er opnieuw een biepje, waarna de man opstond en door de deur naar het loket verdween.

Het was pas toen, dat het me opviel. En het besef vulde me met een onweerstaanbare drang tot schaterlachen.

"Hee", grinnikte ik tegen jongen C., "Er klopt iets niet met die man."
Hij keek me verbaasd aan. "Omdat hij een voetbaltruitje droeg?"
Ik haastte me om me te corrigeren (ik wist uit goede bron dat jongen C. ook nog een voetbaltruitjesfase heeft gekend, dus ik had me net op glad ijs begeven): "Nee, niet dáárom! Maar er staat Fortis Bank op zijn truitje..."
"Ja, en? Dat is de sponsor -"
"... en we zitten hier in een Argenta-bankkantoor!"

Rouge toujours

De kleur spat deze week bijna letterlijk van het scherm op Tweewoonst! Geen dromerig purper, stralend oranje of rustgevend zachtblauw, en voorál geen "wezenloos, waterig wit", zoals Buitel het met veel gevoel verwoordde... Nee, Tweewoonst staat nog tot volgende dinsdag in het teken van rood van het zuiverste soort! Aan Marleen hebben we de schitterende foto te danken, Buitels inspiratie liet niet lang op zich wachten en ze pende er prompt een puur en intens gedicht bij neer. Ga gauw het resultaat bewonderen op het adres van jullie gebruikelijke woensdagochtendafspraak!

Boekzoek

Ooit, in een tijd vóór boeken synoniem begonnen te staan voor memoriseren, vóór ik dagelijks meer wiskundige symbolen dan woorden te slikken kreeg, en vóór puntkomma's ophielden een leuk stijlmiddel te zijn en in de eerste plaats als onderdeel van een programmeertaal gingen dienen... was ik een boekenverslaafde.
Ooit, ooit, ooit. Tot de derde macht dus. Geen idee wat voor soort verleden de derde macht van "ooit" oplevert, maar sowieso een tijd die ver genoeg achter me ligt om te beseffen dat hij niet onmiddellijk weer aan mijn deur zal komen aankloppen. En dat is jammer, want ik mis hem wel, die tijd.

Jarenlang haalde ik om de drie weken trouw een nieuwe stapel boeken (meestal vijf, dat was het maximaal toegelaten aantal) uit de bib. Boeken uit de jeugdafdeling, wel te verstaan; ik heb zo ongeveer de hele 13-plus-sectie van onze plaatselijke bibliotheek leeggezogen. Lezen was niet enkel mijn passie, maar ook mijn ontsnappingspoortje uit de realiteit; wanneer ik in een boek verdiept was, kon niets of niemand me echt bereiken. En dat vond ik zalig.

Maar toen kwam er een moment waarop ik te oud werd voor jeugdboeken. En dat was de dag waarop mijn wereld een klein beetje instortte.

De volwassenenafdeling heb ik wel probéren te "temmen", maar de veelheid aan boeken was gewoon té overweldigend, en ik heb nooit meer een favoriete auteur gevonden, of een genre waar ik dol op was. De Engelstalige afdeling van onze plaatselijke bib, die kleiner en dus overzichtelijker was dan de "gewone" volwassenensectie, heeft een paar jaar soelaas geboden - maar toen kwam mijn studietijd eraan, en verdwenen de maandelijkse bibliotheekbezoekjes langzaamaan op de achtergrond.

En nu, tja, nu zit ik dus met een gapend gat in mijn lijf, daar waar ooit die jeugdboekenwurm zat.
Ik zou nog steeds mijn ziel verkopen voor een goed boek, maar ik heb het zo moeilijk om echt goede boeken te vinden... Het is trouwens ook al jaren geleden dat ik nog een Nederlandstalig boek heb gelezen, en dat maakt het zoeken er niet makkelijker op - net als het feit dat ik een ongezonde allergie heb ontwikkeld voor ondermaatse vertalingen.
Niet dat ik sinds mijn tienerjaren van geen enkel boek meer heb genoten, hoor. Zo heb ik bijvoorbeeld "De ontdekking van de hemel" in enkele weken tijd verslonden (dat was mijn laatste in het Nederlands, denk ik), net als "The secret history" (of "De Geheime Geschiedenis"), "The time traveler's wife" ("De vrouw van de tijdreiziger"), de "Amber"-fantasyreeks en alle Harry-Potter boeken. Maar voor elk goed boek dat ik kocht, waren er minstens dubbel zoveel die tegenvielen... En mijn inspiratie raakt stilaan uitgeput.

Vandaar dus deze oproep: heeft iemand van jullie toevallig een sympathiek volwassenenboekenwurmpje (m/v) op overschot, waarvan je denkt dat hij/zij zich bij mij wel thuis zou kunnen voelen?
Of als dat een te lastig verzoek is: gewoon enkele goeie boekentips. Dat zou ook al wonderen doen!

Bijna lachen, bijna huilen

Als u mijn persoonsbeschrijving in het zijbalkje, onder "Het meisje achter..." heeft gelezen, dan weet u al dat ik een moeilijke huiler ben. Moeilijk, in de zin van onvoorspelbaar. Tragikomedies of familiefilms krijgen me haast nooit aan het huilen, en zelfs oorlogsdrama's van het meest hartverscheurende soort slagen er niet in mijn traanklieren tot werken aan te zetten. Ook met liefdesliedjes, gevoelige ballades, en zelfs met de plakkerigste slows, lukt het zelden.

Maar dat betekent niet dat ik een harde tante ben die nooit een traan laat, o nee!

Eén van de nummers waarbij ik steevast een krop in de keel krijg, is (zoals u ook in het zijbalkje kon lezen), "Salto Mortale" van Kommil Foo: een op het eerste gehoor vrij opgewekt klinkend melodietje over een trapeze-artiest, die zich aan het eind van zijn circuscarrière én zijn leven, afvraagt: "Wie zal me vangen als ik val?" Aan dit nummer moest ik denken toen ik de tweewoonstpost van deze week voor het eerst onder ogen kreeg. Een gekke-bekken-foto van Koens hand inspireerde AnamCara tot een ingetogen en bijzonder subtiel gedicht, met een lach en een traan. Het geheel doet je even hard slikken. En glimlachen. En opnieuw even slikken. Meer dan even, zelfs, in mijn geval.