Lighting up the dark side
Mijmeringen na het bekijken van de nieuwe Star Wars (sinds eergisteren in de bioscoop):
1. Waar is de tijd dat je nog een halfuur aan de kassa moest aanschuiven om "De kleine zeemeermin" te zien spelen in z'n eerste week? Het fenomeen van uitverkochte voorstellingen en rijtje-schuiven voor de deuren van de zaal wordt, in deze tijden van mega-bioscoopcomplexen, steeds zeldzamer. Maar het bestaat nog en, net door z'n zeldzaamheid, is het naar mijn gevoel charmanter dan ooit. Alleen al om die reden zou ik zeggen: allemaal zo snel mogelijk de nieuwe episode uit George Lucas' winkel gaan bekijken!
2. Van Lucas gesproken: de man is zonder twijfel een kei in het oproepen van de goede sfeer op het goede moment. Maar zijn dialogen rammelen dat het niet mooi meer is. Zeg nu zelf, een conversatie tussen geliefden gebouwd op zinnen als
"Je bent zo mooi..."
"Dat is omdat ik zo verliefd ben."
"Nee. Het is omdat ik zo verliefd ben op jou..."
is allesbehalve intelligent te noemen. Zelfs mijn eigenste teergeliefde en ik slagen er meestal in onze tedere woordjes minder cliché te laten klinken dan dat.
3. Het aantal ledematen verloren door personages in de Star Wars-films is werkelijk niet bij te houden. Afgehakte handen in het bijzonder zijn er een plaag. Luke verloor zijn hand in Episode V met dank aan papa Anakin/Vader, die zelf al een hand verloren was in Episode II, en in de volgende episode Christopher Lee twee handjes, en daarna nog een kopje, kleiner maakt. Vervolgens hakt Obi-Wan Kenobi twee mechanische vuisten van een vierhandige robot af, om aan het eind van Episode III ook nog eens Anakins beide benen tot zich te nemen. Er zijn zo van die films die een parodie op zichzelf worden.
4. Jedi kunnen voorwerpen zo groot als huizen door de lucht laten zoeven, en zelf tientallen meters hoog springen. Desalniettemin hangt er elk halfuur wel één van hen te bengelen aan een richeltje... Verklaringen, iemand?
Toch heb ik gisteren een zalige film-avond doorgebracht. Ook al omdat ik me weer even kon voorstellen wat al die Star Wars-fans van het eerste uur voelden toen ze indertijd, na twee jaar in spanning te hebben gezeten om het lot van de ingevroren Han Solo, door Episode VI uit hun lijden werden verlost. Die film (de laatste van de eerste -en de beste!- trilogie) was trouwens bouwjaar '82. Een goed jaar. Ik ben erin geboren. ;-)
1. Waar is de tijd dat je nog een halfuur aan de kassa moest aanschuiven om "De kleine zeemeermin" te zien spelen in z'n eerste week? Het fenomeen van uitverkochte voorstellingen en rijtje-schuiven voor de deuren van de zaal wordt, in deze tijden van mega-bioscoopcomplexen, steeds zeldzamer. Maar het bestaat nog en, net door z'n zeldzaamheid, is het naar mijn gevoel charmanter dan ooit. Alleen al om die reden zou ik zeggen: allemaal zo snel mogelijk de nieuwe episode uit George Lucas' winkel gaan bekijken!
2. Van Lucas gesproken: de man is zonder twijfel een kei in het oproepen van de goede sfeer op het goede moment. Maar zijn dialogen rammelen dat het niet mooi meer is. Zeg nu zelf, een conversatie tussen geliefden gebouwd op zinnen als
"Je bent zo mooi..."
"Dat is omdat ik zo verliefd ben."
"Nee. Het is omdat ik zo verliefd ben op jou..."
is allesbehalve intelligent te noemen. Zelfs mijn eigenste teergeliefde en ik slagen er meestal in onze tedere woordjes minder cliché te laten klinken dan dat.
3. Het aantal ledematen verloren door personages in de Star Wars-films is werkelijk niet bij te houden. Afgehakte handen in het bijzonder zijn er een plaag. Luke verloor zijn hand in Episode V met dank aan papa Anakin/Vader, die zelf al een hand verloren was in Episode II, en in de volgende episode Christopher Lee twee handjes, en daarna nog een kopje, kleiner maakt. Vervolgens hakt Obi-Wan Kenobi twee mechanische vuisten van een vierhandige robot af, om aan het eind van Episode III ook nog eens Anakins beide benen tot zich te nemen. Er zijn zo van die films die een parodie op zichzelf worden.
4. Jedi kunnen voorwerpen zo groot als huizen door de lucht laten zoeven, en zelf tientallen meters hoog springen. Desalniettemin hangt er elk halfuur wel één van hen te bengelen aan een richeltje... Verklaringen, iemand?
Toch heb ik gisteren een zalige film-avond doorgebracht. Ook al omdat ik me weer even kon voorstellen wat al die Star Wars-fans van het eerste uur voelden toen ze indertijd, na twee jaar in spanning te hebben gezeten om het lot van de ingevroren Han Solo, door Episode VI uit hun lijden werden verlost. Die film (de laatste van de eerste -en de beste!- trilogie) was trouwens bouwjaar '82. Een goed jaar. Ik ben erin geboren. ;-)
Gezaaid door Tamara om
10:05
..
3 Comments:
Ik heb alleen maar de eerste film van de zes gezien, dus ik denk niet dat ik nu nummertje drie ga bekijken. Ik ben aan het wachten op "Sin City" :-)
By
Anneleen, at 20 mei, 2005 17:11
De dialoog die je neerschrijft ("Je bent zo mooi" etc...) doet me anders wel denken aan een mooie Romeo & Juliet-bewerking die vorig jaar opgevoerd is tijdens ons eindexamen voordracht. Ken je hem nog? Dat was ook een heel eenvoudige tekst, maar daarom net zo prachtig!
By
annelies, at 30 mei, 2005 11:49
Goh, ik vrees dat je mijn geheugen nog eens zal moeten opfrissen, Annelies, ik kan het me niet zo goed meer herinneren. En ja, ik geef grif toe dat sober vaak heel mooi kan zijn... maar in een voor de rest ook al vrij houterig geacteerde en plot-loze film waren dit soort dialogen me er net teveel aan. :-)
By
Tamara, at 30 mei, 2005 12:10
Een reactie posten
<< Home