Variaties op het woord slaap

(Margaret Atwood)

Ik zou je graag willen zien slapen,
wat misschien niet gebeurt.
Ik zou je graag willen zien
slapen. Ik zou met je willen
slapen, je slaap binnengaan
terwijl zijn gladde donkere golf
over mijn hoofd glijdt

en met je lopen door dat lichtende
wuivende bos van blauwgroene bladeren
met zijn waterige zon en drie manen
naar de grot waarin je moet afdalen
naar je ergste angst.

Ik zou je de zilveren tak willen geven,
de kleine witte bloem, het ene
woord dat je zal beschermen
tegen het verdriet in het midden
van je droom, van het verdriet
in het midden. Ik zou je willen volgen,
de lange trap weer op
en de boot worden
die je terug zou roeien
voorzichtig, een vlam
in de kom van twee handen
tot waar je lichaam ligt
naast mij, en je gaat er zo makkelijk
naar binnen als ademde je in.

Ik zou de lucht willen zijn
die je maar heel even bewoont.
Ik zou net zo onopgemerkt willen zijn
en net zo noodzakelijk.


PS: Nu ik deze post herlees, komt het bovenstaande me ineens zo sterk over als een scene uit "Lord of the Rings": grot, witte bloem, trap, boot... Dit geheel terzijde, en natuurlijk zonder afbreuk te willen doen aan het gedicht in kwestie. "Lord of the Rings" doet het qua sfeerschepping trouwens geheel niet onaardig, vind ik, dus dat zit wel goed.

PPS: Mijn excuses omdat ik hier andermans poëzie neerplant, en niet die van mezelf. Dat laatste komt er ook nog wel van... eens ik genoeg geslapen heb. :-)