Creatief voor-genieten

Hoe komt het toch, dat het vermogen tot creativiteit afneemt naarmate je ouder wordt? Of neen, vermogen is het foute woord. Eerder de energie, de wilskracht. En niet te vergeten, de inspiratie. Ik kan me niet herinneren dat ik als jonge deerne van een achttal lentes ooit langer dan twee minuten moest nadenken bij de start van een nieuw "creatief project". Nu daarentegen blijven de ideeën gewoon weg. Was ik toen minder veeleisend? Of zit het verschil echt in de hersenen? En nog wat: zelfs als de Muze dan toch eens neerstrijkt naast deze inspiratieloze tweeëntwintigjarige ik, komt het meestal niet verder dan plannen; het actiegedeelte blijft uit. Er is altijd iets anders te doen, iets dringenders, iets (ik schaam me haast om het te zeggen) minder vermoeiends...

Genoeg ermee! Tijd om te bewijzen dat ik het nog in me heb, dat creatief gevoel! Daarnet heb ik, op minder dan twee minuten tijd, tot een creatief project besloten. Dit.



Ja, inderdaad... Le Petit Prince. Meerbepaald de scène waar het prinsje, op een godvergeten stukje aarde, een doodgewone vos ontmoet. De scène van gevleugelde woorden als "On ne voit bien qu'avec le coeur. L'essentiel est invisible pour les yeux" en "C'est le temps que tu as perdu pour ta rose, qui fait ta rose si importante". Le Petit Prince, een ode aan de verbeelding van het kind, en een genadeloze analyse van de kleurloosheid van de volwassene. Zeg nu zelf, is er een beter project om te bewijzen dat in deze bijna-volwassene nog steeds meer dan genoeg kleur te vinden is?

Boetseren wordt het, in FIMO-klei. De klei ligt in de kast, het voorbeeldje prijkt al netjes uitgeprint op mijn bureau. Alleen... niet vanavond. Het is halfelf, en ik snak naar een nachtje slaap. Maar deze keer blijft het niet bij plannen. Ik ga het DOEN! Dat beloof ik plechtig.

Ik hou jullie op de hoogte.