Praatpijnen

Communicatie is Cunst met een grote C. En voornamelijk het komen tot communicatie, het voorspel, zeg maar, is nog lastiger dan de daad op zich. Het probleem is steeds hetzelfde. Instinct. Overlevingsdrang. Het Grote Taboe Van Zwakte.

Waarom, vraag ik me af, zijn we allemaal zo verdomd bang van elkaar? Bang om gezicht te verliezen. Bang om onszelf te verliezen... of iemand anders. Bang om te kwetsen. Bang om gekwetst te raken. En dus, bang om te praten... of te zwijgen. Om je kwetsbaar op te stellen is in feite een hoop lef nodig. Vooral als je hart op het spel staat... of dat van iemand anders.

Is de mens in wezen egoistisch? Bij momenten wordt de verleiding groot om hierop uit volle borst "ja" te schreeuwen. Mijn vrienden. Mijn verdriet. Mijn verlies. Mijn liefde. Waarom gaat het zelfs in de liefde zo vaak om onszelf?

Maar af en toe is het anders. Zoals vandaag. Vandaag heeft iemand die niet van me houdt - me niet nodig heeft - waarbij zelfs de hele essentie van de zaak is, dat hij minder om me geeft dan omgekeerd... vandaag heeft zo iemand me eraan herinnerd dat praten goed is, dat eerlijk zijn kan. En dat er nog mensen bestaan wiens hart groter is dan hun mond, in plaats van andersom.

En zelfs al was het niet echt een blije conversatie, plots voel ik me weer een beetje geruster in alles.