Moenie worry nie, be happy

Sinds zaterdagavond is hij terug, en overmorgen vertrekt hij alweer.

Alleen is er nu één levensgroot verschil: we vertrekken samen. En waarheen dan nog! Na onze terugkeer zullen woordjes als "blaarslaai" (sla) en "braai" (barbecue) onvermijdelijk in ons vocabularium blijven hangen, en spreken we waarschijnlijk ook niet meer van "een beetje" maar "'n bietjie". U raadt het al: Zuid-Afrika is onze bestemming!

Wij horen, dat moet ik toegeven, nogal bij het voorzichtige type toerist, dus geen safari's of bezoekjes aan Johannesburg voor ons... We trekken naar de zuidkust: Kaapstad, de wijnlanden, de Klein Karoo, de tuinroute... Iets toeristischer wel dan het ongerepte noorden, maar ongetwijfeld even mooi! De komende twee weken zullen op dit blogje dan ook geen nieuwe postjes verschijnen. We zullen dan veel te druk bezig zijn met andere dingen, zoals het ontwijken van bavianen op het Kaaps schiereiland, het proeven van Zuid-Afrikaanse wijntjes, het walvis-spotten aan de kust van Hermanus, het ontdekken of de Swartbergpas nu écht geschikt is voor een niet-4x4 wagen, het oversteken van de Stormsrivier via hangbrug...

Maar eens we terug zijn, verschijnen hier ongetwijfeld fotootjes van onze belevenissen. Hier alvast een voorproefje (de foto is, natuurlijk, niet door mij genomen): de Tafelberg in Kaapstad, gezien vanop het Blaubergstrand.



*Zucht*. Ik wou dat we er al waren.

Een week zonder --- dag 6 : Denken aan...

Vakantie. Een perfecte dag in een bootje op het water, de zon op ons hoofd, en eindelijk rust in ons hoofd.



Drie weken geleden nog maar, en het lijkt al zover weg.

Een week zonder --- dag 4 : Koud

Ongetwijfeld is het toeval, maar het treft wel: net de week dat mijn jongen het land uit is, slaat de herfst voor de eerste keer toe. Of misschien is dat enkel mijn eigen subjectieve kijk op de feiten. Want eigenlijk is het weer vanmorgen schitterend: een stralend zonnetje blinkt in een staalblauwe hemel, en de drukkende zomerhitte heeft plaats geruimd voor iets veel luchtigers, waardoor er eindelijk weer genoeg adem is.

Maar hoe mooi het er allemaal ook uitziet vanuit ons -enigszins bevlekte, en daardoor niet meer voor honderd procent doorzichtige- bureauraam, ik kan me niet verwarmen. Dat ik in de vlugte thuis mijn trui vergeten ben, helpt ook niet echt. Niet alleen mijn handen en voeten zijn ijspegels, de koude komt ook langs mijn armen omhooggekropen, ondanks de lange mouwen waarmee ik (gelukkig) nog gewapend ben.

Dan maar de onfeilbare remedie: thee. Heet, perfect gezoet, en in een kop groot genoeg om mijn handen aan te warmen.

Alleen jammer dat die truuk niet werkt voor koude voeten. Daar is maar één remedie tegen, en dat zijn de warme voetjes van iemand die pas volgende zondag weer binnen "voet-bereik" is.

Zolang zal ik me dus maar behelpen met extra dikke kousen.

Een week zonder --- dag 1

Een mens heeft weinig tijd nodig om te wennen aan comfort. Neem nu vakantie. Iedereen heeft het al wel ervaren: twee luttele weekjes vakantie zijn meer dan voldoende om je werklust voor de daaropvolgende twee maanden te ondermijnen.
Iets wat zo mogelijk nog sneller gaat, is het ontwennen van onaangename zaken. Eenzaamheid, bijvoorbeeld. Na niet eens een halfjaar samenwonen kan ik me amper nog voorstellen wat het is.

Dat snelle wennen aan de geneugten des levens heeft jammer genoeg ook een nadeel: als plots een stukje comfort wegvalt, al is het maar voor even, is de schok des te groter.
Vandaar dat ik toch even moest slikken toen mijn - tot hiertoe altijd en overal aanwezige - vriendje, om halfvijf vanmorgen, met valies in de hand, de deur uitstapte. Zijn bestemming: een conferentie op Sicilie.

Een week zonder hem.

Alleen opstaan: ik heb het maanden aan een stuk gedaan, en er zelfs van genoten; met een boekje aan de ontbijttafel, lekker lang in de badkamer... Nu vind ik er niet veel meer aan. Alleen in een tweepersoonsbed: die zee van slaapruimte die ik vroeger zo zalig vond, is nu iets om in te verdrinken, veel te groot voor zo'n klein meisje als ik. Alleen in de auto: zelfs zijn commentaar op mijn rijkunsten zou ik nu geruststellend vinden, want plots voel ik me niet meer zo'n held in het verkeer.

Anderzijds is er één luxe die ik nu wel heb: tijd. Met z'n tweetjes is het vaak zo druk, dat van vrijetijdsbesteding niet altijd evenveel in huis komt. Dus in elk geval kan ik deze week rustig besteden aan al wat ik nog graag wou doen. Onze slaapkamer herinrichten. Foto's bewerken en in een album plakken. Een nieuwe regenjas gaan kopen. Afspreken met lang-niet-geziene vrienden. Mijn grootouders bezoeken. Een email-achterstand van enkele maanden inhalen...

Zoveel tijd, zoveel fijne dingen te doen... maar uiteindelijk zou ik ze allemaal meteen inruilen voor gewoon zo'n veel-te-drukke week met hem.

(wordt vervolgd)