Een week zonder --- dag 1

Een mens heeft weinig tijd nodig om te wennen aan comfort. Neem nu vakantie. Iedereen heeft het al wel ervaren: twee luttele weekjes vakantie zijn meer dan voldoende om je werklust voor de daaropvolgende twee maanden te ondermijnen.
Iets wat zo mogelijk nog sneller gaat, is het ontwennen van onaangename zaken. Eenzaamheid, bijvoorbeeld. Na niet eens een halfjaar samenwonen kan ik me amper nog voorstellen wat het is.

Dat snelle wennen aan de geneugten des levens heeft jammer genoeg ook een nadeel: als plots een stukje comfort wegvalt, al is het maar voor even, is de schok des te groter.
Vandaar dat ik toch even moest slikken toen mijn - tot hiertoe altijd en overal aanwezige - vriendje, om halfvijf vanmorgen, met valies in de hand, de deur uitstapte. Zijn bestemming: een conferentie op Sicilie.

Een week zonder hem.

Alleen opstaan: ik heb het maanden aan een stuk gedaan, en er zelfs van genoten; met een boekje aan de ontbijttafel, lekker lang in de badkamer... Nu vind ik er niet veel meer aan. Alleen in een tweepersoonsbed: die zee van slaapruimte die ik vroeger zo zalig vond, is nu iets om in te verdrinken, veel te groot voor zo'n klein meisje als ik. Alleen in de auto: zelfs zijn commentaar op mijn rijkunsten zou ik nu geruststellend vinden, want plots voel ik me niet meer zo'n held in het verkeer.

Anderzijds is er één luxe die ik nu wel heb: tijd. Met z'n tweetjes is het vaak zo druk, dat van vrijetijdsbesteding niet altijd evenveel in huis komt. Dus in elk geval kan ik deze week rustig besteden aan al wat ik nog graag wou doen. Onze slaapkamer herinrichten. Foto's bewerken en in een album plakken. Een nieuwe regenjas gaan kopen. Afspreken met lang-niet-geziene vrienden. Mijn grootouders bezoeken. Een email-achterstand van enkele maanden inhalen...

Zoveel tijd, zoveel fijne dingen te doen... maar uiteindelijk zou ik ze allemaal meteen inruilen voor gewoon zo'n veel-te-drukke week met hem.

(wordt vervolgd)