Taalgrens

Het mag gezegd worden: poëzie verlegt grenzen. Zo had ik nooit gedacht dat de grens van mijn favoriete-dialectengebied zich verder dan, pakweg, een twintigtal kilometer van mijn eigen stad kon uitbreiden. Op dat vlak ben ik nogal chauvinistisch: noem het een acquired taste als je wil, maar ons streekdialect is en blijft voor mij iets unieks.

Hoe dan ook zag ik mezelf niet meteen fan worden van een dialect van bij onze noorderburen. Sorry daarvoor, lieve noorderburen! Het is zeker niets persoonlijks, daarin mag u mij geloven - maar jullie Nederlands klinkt vaak gewoon zo ánders dan mijn eigen sappige Vlaams, dat ik er moeilijk kan aan wennen...

Of beter, "kon aan wennen".

Want vanaf vandaag maakt mijn "favo-dialectengrens" een extra gi-gan-tische lus van een paar honderd kilometer lang, om ergens in het verre Nederland een mij niet nader bekende plek in de buurt van Groningen te omcirkelen.

Vanwaar die ommezwaai, vraagt u? Neem deze week een kijkje op Tweewoonst, en u zal me gelijk geven. Gegarandeerd. Welk taaltje u ook mag spreken.