Taalkwesties II

O jee. Bijna vierentwintig uur is het al geleden dat ik die -dat geef ik toe- vrij gewaagde opmerking over de Nederlandse taal postte, en nog steeds geen enkele reactie.
Dat is even slikken toch.
Heb ik me nu, door die stoutmoedige statement, de gramschap van mijn voltallige schare webloglezertjes op de hals gehaald? Sta ik voortaan als een onverbiddelijke xenofoob bij jullie geregistreerd? Of nog erger, als het prototype van de kleinburgerlijke Vlaming?

Alsjeblieft, nee.

Sta me toe het uit te leggen.

Eerst en vooral, alvorens u het tegendeel wil beweren: ik ben géén Nederlandhater. Integendeel zelfs. De geringe ervaringen die ik in Nederland heb opgedaan, waren stuk voor stuk positief.

Zo ging ik een paar jaar geleden op fietskamp in de Veluwe, en viel er haast omver van verbazing over de fietsersvoorzieningen. Er waren bijvoorbeeld fietspaden in het bos! Fietspaden bijna even breed als de autoweg, en keurig van die autoweg gescheiden door een rij houten paaltjes. Bij ons in Vlaanderen mag je allereerst al blij zijn als je ergens een bos vindt, en de wegen erdoor zijn dan meestal zo smal en de auto's rijden er zo snel, dat je als fietser over een flinke dosis koelbloedigheid én een goeie rem moet beschikken. Nederland is wat dat betreft een droom!
(Okee, ik heb ook één negatieve opmerking over fietsen bij onze noorderburen: het is er niet plat, zoals iedereen altijd beweert! Het is er niet plat, en dus is het niet mijn schuld dat ik op fietstochten altijd aan het staartje bengelde en af en toe zelfs moest afstappen omdat ik geen adem genoeg had om de helling op te raken! Zeggen dat Nederland plat is, is absolute volksmisleiding!)

Ook op de Nederlandse keuken, voor zover ik ze ken, ben ik dol. In Arnhem at ik indertijd het meest fantastische appel-ijs dat ik ooit proefde, en het concept van broodjes kroket mogen ze gerust ook bij ons invoeren, net als satésaus, frietsaus en pindakaas (Al zou ik niet meteen pindakaas als ontbijt eten - maar het lijkt me heerlijk op aperitieftoastjes). En dan vergeet ik nog de poffertjes te vermelden, en ongetwijfeld ook een heleboel andere lekkernijen waar ik niet eens het bestaan vanaf weet.

Maar wat het "gevaarlijke" punt betreft - de taal... Om te beginnen besef ik heel goed dat "het Nederlands" net zo min bestaat als "het Vlaams". Een echte Brusselaar en een echte Westvlaming verstaan elkaar nauwelijks, net als een rasechte Gentenaar en een geboren Limburger. (Er is één uitzondering: iedereen verstaat een Antwerpenaar... maar dat moet ook, want Antwerps is nu eenmaal een wereldtaal ;-) ). Ik kan me voorstellen dat dat in Nederland net zo is, en dat het dus compleet onzinnig is om te beweren dat ik geen fan ben van "Nederlandse dialecten", alsof dat allemaal één pot nat is.
Het "algemeen Nederlands" zoals onze noorderburen het spreken, vind ik zelfs best wel mooi: het is een heel expressief taaltje, het klinkt een stuk "opener" dan Vlaams (vandaar dat Nederland bij het Eurosongfestival vaker wint), en er zitten erg leuke woorden in.

Nee, weet je wat het is, met mij en de taal van onze noorderburen? Het is zuiver psychologisch eigenlijk: als ik Nederlands moet praten in het gezelschap van Nederlanders, voel ik me altijd een beetje "boers". Omdat het lijkt alsof ik voortdurend aan het mompelen ben, terwijl zij perfect articuleren. Omdat ik met de beste wil van de wereld niet kan vermijden om dialectwoorden te gebruiken, en platte a's en e's, terwijl zij daar helemaal niet in de verleiding toe lijken te komen. Omdat ik gewoon ben "gij" en "uw" te zeggen, in plaats van "jij" en "jouw", en ik me voorstel dat dat vreselijk moet klinken voor wie dat laatste gewend is. En ja, daarom zeg ik dus maar dat ik niet zo hou van Nederlands. Dat is een beetje laf, ik weet het. Want eigenlijk wou ik gewoon, dat ik het zelf wat beter kon. Nederlands praten.

Maar dan troost ik me maar met de gedachte, dat de Vlamingen toch vaker winnen bij Tien voor Taal.


(PS: Nu ben ik wel heel erg benieuwd naar de mening van mijn Nederlandse bloglezertjes: Wat denken jullie als je een Belg hoort praten? Vind je het grappig klinken, of plat, of sta je er gewoon niet bij stil? En hoor ik me ten gepasten tijde eens te schamen over mijn taaltje, of kunnen jullie me geruststellen?)