under the rose

12 december 2005

Zo'n Dag

Samson en Gert hadden vroeger een liedje getiteld "Vandaag is het zo'n dag". In mijn jonge jaren was de Gert-en-Samson-manie in België nog op haar hoogtepunt, en ik was dan ook dol op de guitige hond en zijn knappe(*) baasje. En dan vooral op hun liedjes. Het liedje waar ik hier net naar verwees, is lang één van mijn favorieten geweest. Het had alles wat een (kinder)liedje nodig had: een vrolijke tekst, de vereiste hoeveelheid onnozele woordjes, en een universeel refrein met veel lielie's en tralala's. De dag van Samson en Gert, waarover het liedje ging, was een hele fijne, een dag waarop alles kon: zingen en dansen en gek doen.

Vandaag is ook "Zo'n Dag", maar dan op een heel andere manier. Jammer genoeg is het er geen van het grappige type. Het is Zo'n Dag waarop ik me met moeite kan concentreren, omdat mijn rug en buik al sinds vanmorgen een partijtje aan het vechten zijn over wie me het hardste mag pesten. Zo'n Dag waarop mijn emoties mijn verstand mijlenver achter zich laten. Zo'n Dag waarop ik liever niets zou doen. Zo'n dag -je hoort me al komen- van het type één in de maand. En omdat maanden nu eenmaal niet zo lang duren wanneer je een druk leven hebt, zijn er mijns inziens veel te veel van zo'n dagen.

Maar gelukkig zijn er ook een aantal herinneringen waar ik deze dag mee door kan raken. Zo bijvoorbeeld de kerstboom die we dit weekend gekocht en versierd hebben voor de ouders van mijn jongen C., waardoor ik nu helemaal in kerststemming ben. Of de heerlijke chocolade die we zaterdagochtend kregen bij het ontbijt: wit met knapperige brokjes van iets ondefinieerbaars maar onvoorstelbaar lekkers erin. Of dat er sinds dit weekend een heeeeel mooi nieuwjaarskado op me staat te wachten, dat ik zelf heb mogen uitkiezen en waar ik nu verlekkerd (zij het niet lettelijk; het is niet eetbaar) naar uitkijk...

Uiteindelijk gaat Zo'n Dag wel snel voorbij, zolang je maar aan de juiste dingen denkt.

(*) Hier wil ik voor alle duidelijkheid wel bij vermelden dat ik al een heel aantal (ik schat een 12-tal) jaren geleden ben opgehouden Gert Verhulst mijn type te vinden.


5 Comments:

  • Hé, wat een gek toeval. Ik had gisteren ook 'zo'n dag'. Zo'n dag waarop de natuur je gewoon dwingt om even te rusten en in stilte te genieten (en niet te veel aan de vechtende buik en rug te denken). Het had niet veel gescheeld of ik had er gisteren ook iets over geschreven...

    By Anonymous Anoniem, at 13 december, 2005 08:58  

  • En ik had er zaterdag eentje!
    Volgende keer kruipen we gewoon gezellig samen in de zetel, met fleece dekentjes, liters thee en kilo's chocola, ok?

    By Blogger annelies, at 13 december, 2005 11:45  

  • Ok!

    By Anonymous Anoniem, at 13 december, 2005 13:39  

  • Klinkt goed! En dan hebben we tegelijk niet één, maar drié vriendjes ter beschikking om al dat lekkers te komen brengen, ons warm onder de dekentjes te stoppen, en te vragen of ze het kersenpitkussentje even moeten opwarmen... ;-)
    Bedankt voor de solidaire reactietjes, trouwens: het is heel geruststellend te horen dat ik niet de enige ben die last heeft van zo'n rotdagen. :-)

    By Blogger Tamara, at 13 december, 2005 14:20  

  • Die dag is wel op doorreis...ik heb 'm vandaag...wat duurt zo'n dag werken dan lang...

    By Blogger Polle, at 13 december, 2005 21:26  

Een reactie posten

<< Home