Leeg huis

Sinds gisterochtend is mijn huisje weer even een beetje leger.

Ik noem het nu stoutweg "mijn" huisje - maar eigenlijk mag dat niet. Als ik dan echt een bezittelijk voornaamwoord wil gebruiken dat mezelf omvat, moet het "ons" zijn: van mij én van hem. En eigenlijk in de omgekeerde volgorde. Want hoezeer ik ook -na er amper een paar weekjes geleden te zijn ingetrokken- gehecht ben geraakt aan dit huis, uiteindelijk is het al langer zijn plekje dan het mijne.

Maar sinds gisterochtend moet dit plekje het dus even zonder hem stellen. Nog tot vrijdagavond, om precies te zijn. Mijn jongen is weg wegens werk, en ik ben nog hier. Passen op een huisje dat bijna wel, maar toch ook een beetje niet, het mijne is. Dat voelt vreemd - bijna alsof de echte eigenaar van het huisje elke seconde terug kan keren, en ik dus steeds alert moet zijn dat alles piekfijn in orde is, op welk moment ook.

Het voelt een beetje als passen op het huisdier van een vriend of vriendin: daar ben je ook heel bewust, heel zorgvuldig mee bezig. Eerst plichtsmatig, want je kent het diertje niet, en wie weet durft het venijnig bijten. Maar dan, naarmate de tijd vordert, begin je er meer en meer van te genieten; je raakt zelfs gehecht aan dat huisdier-dat-niet-het-jouwe is. Zo gaat het ook met mij en ons huis. We zijn allebei een beetje alleen, het huisje en ik, en ik moet me soms beheersen om het niet even te strelen, of het troostend toe te fluisteren dat baasje gauw terugkomt. En op de één of andere manier vind ik het besef dat dit ook, en zelfs vooral, zijn huis is, rustgevend.

Zelfs zonder hem is dit huis nog altijd vol van herinneringen. En hij komt gauw terug. Ja hoor.