Half

Ditmaal is het minder erg. Gelukkig maar. De vorige keer dat mijn jongen C. voor bepaalde duur het land uit was wegens werk-op-verplaatsing, is me dat namelijk niet zo goed bekomen (zie mijn postjes "een week zonder" dag 1, dag 4 en dag 6). Toen was ik de wanhoop nabij, want voor het eerst sinds we samenwoonden (wat we in de praktijk al vanaf onze tweede maand samen gedaan hebben, afwisselend op mijn en zijn appartementje) zou ik weer in het éénpersoonsbed slapen. Voor het eerst zou ik opnieuw 's morgens wakker worden in een koude kamer, en niemand in de buurt hebben om me aan te warmen. Voor het eerst zou ik weer ontdekken hoe lang een avond kan zijn. En héb ik toen getreurd.

Ditmaal blijft hij -tot mijn opluchting- niet zo lang weg. Vijf dagen zijn nog nét te overbruggen als je je op de juiste manier weet bezig te houden. Op tijd gaan slapen, op tijd gaan werken, 's avonds lekker koken (en drie-vierden invriezen, zo hebben we er volgende week samen nog iets aan), nog een uurtje foto's van Zuid-Afrika inplakken... en alweer een dag voorbij. Zo zijn er intussen al twee voorbijgegaan, en ik ben nog steeds niet ingestort. Integendeel, ik slaap goed (zelfs al doe ik dat nu alleen), het werk loopt vlotjes, en de avonden gaan snel met zoveel leuks om te doen. Ik mis hem wel, natuurlijk. Ik mis hem zelfs vrij erg, maar (anders dan vorige keer) kan ik nu wél om met dat gemis. Het is lastig, maar ik blijf er kalm onder. Het duurt ook niet lang meer, nog amper drie daagjes.

Alleen... toch is het er ook deze keer nog heel af en toe, sluimerend net onder de oppervlakte: dat gevoel van bijna-paniek telkens ik mezelf toelaat te beseffen dat hij vandaag nog altijd niet thuis is. Het gaat gauw weer over, dat wel. Ik hoef enkel te denken aan vrijdag, en aan hoe gelukkig ik mezelf mag prijzen dat ik iemand héb om zo te missen, en die mij ondertussen terug-mist. Maar toch overvalt het me telkens weer, op een onbewaakt moment.

En misschien is dat een goed teken. Een teken dat ik echt bij hem hoor, en hij bij mij. Dat ik me, wat ik ook voor leuks bedenk om me mee bezig te houden, zonder hem nooit helemaal voel zoals het hoort. Dat ik maar half ben als hij er niet is.

Zonder twijfel een goed teken.