Ged(a/i)chtenexperiment: De mijne

Hoe je soms in je slaap even zucht
voor je je omdraait, en daarbij
mijn naam noemt als was het de bezwering die je
bindt met de wakende wereld. Hoe je dan af en toe
je ogen opent en recht door de muren heen
kijkt, nietsziend, weerloos, een prooi voor bange dromen,
tot je blik blijft haken aan de mijne en daar
houvast vindt. En hoe ik dan altijd
met een ongegeneerd gebrek aan bescheidenheid
denk: hoe heerlijk is het te weten dat de eerste
naam die bij je opkomt steeds
de mijne is.