Spiegels liegen

Spiegels vind je in alle soorten; een beetje zoals mensen. Je hebt er van die kleine ronde, die netjes in je handtas passen, en je gedienstig te hulp schieten als je weer eens je contactlens verloren bent. Er zijn ook oude, statige spiegels, zoals die in je oma's huis, met veel te veel tierlantijntjes maar net daardoor sympathiek. Maar niet elke spiegel is zo lief.

Spiegels in kledingzaken, bijvoorbeeld, kan ik werkelijk niet uitstaan. Nog wel als ze zich bescheiden in de paskamer hebben genesteld, waar je even met hen alleen kan zijn. Maar andere staan gewoon ongegeneerd in het midden van de winkel, op een veel te grote afstand van die paskamers verwijderd, en dát geeft me de bibbers. Neen, van zo'n spiegels hou ik niet. Soms vraag ik me zelfs af of mijn spiegelbeeld wel echt toont hoe ik eruit zie. Want als je in de spiegel kijkt, ben je toch altijd een beetje anders dan anders - niet helemaal natúúrlijk. Dus ook niet helemaal echt.

Begrijp me goed, ik vind spiegels nuttige dingen. Maar af en toe wou ik dat ik even zonder mocht. Want een spiegel is toch altijd een beetje een leugenaar: ik ben méér dan wat ik in de spiegel zie.

Misschien hebben dieren en kleuters het wat dat betreft wel bij het rechte eind. Zij denken dat hun spiegelbeeld iemand anders is. En als ik alles op een rijtje zet, denk ik dat ook.