Duimresultaten

Aan alle duimers en duimeresjes van gisteren: jullie mogen je duimen weer veilig opbergen, hoor. Heel erg bedankt, maar voorlopig heb ik ze niet meer nodig.
Ah ja? hoor ik jullie al in koor uitroepen. Betekent dat dat Het Grote Onoplosbare Rot-Probleem dan toch opgelost is geraakt?
Wel... nee. Dat niet. De mogelijkheid dat het probleem in kwestie er één van het onoplosbare type blijkt te zijn, zweeft nog altijd even dreigend boven mijn hoofd. Op dit moment zou ik de kans zelfs een stuk hoger dan 50 procent schatten. Het ziet er met andere woorden niet rooskleurig uit.

Maar toch heb ik jullie duimen vandaag niet nodig. Ze hebben namelijk al geholpen.
Niet bij het aanpakken van mijn probleem. En ook niet bij het temperen van de frustratie-aanval die ik gisteren kreeg, en waar jullie onvrijwillig getuige van zijn geweest (waarvoor mijn excuses). Nee, hun effect was van een veel verrassender aard.

Mijn eten is gisteravond gelukt.

Vóór jullie nu gaan denken dat ik een erbarmelijke kok ben die dagelijks verkoolde biefstuk uit de pan moet schrapen en bij wie pasta onherroepelijk tot moes gekookt wordt: Nee. Stop. Dat is niet (ik herhaal, niét) het geval. Wat wél klopt, is dat er twee types omstandigheden zijn waarbij mijn kookkunst me al-tijd in de steek laat: als ik voor de eerste keer iets nieuws uitprobeer, en als ik in een pesthumeur ben. Gisteren voldeed aan beide voorwaarden. Het gevolg is ook telkens hetzelfde: als ik nog geen pesthumeur hád, krijg ik er zeker een bij de aanblik van mislukt eten.

Groot was dus gisteravond mijn verbazing toen de haastig geprepareerde kipfilet-in-een-kruidenjasje niet prompt in staking ging door aan de pan te blijven kleven, en zelfs de bijbehorende sjalotjes niet aanbrandden, maar een mooi glazig tintje kregen... precies zoals het hoorde. En nu zijn er vele dingen waar ik vrolijk van kan worden, maar dit sloeg werkelijk alles!

Zo kwam het dus dat, toen ik na het eten in de douche kroop (terwijl jongen C. de afwas deed, bless him), één woord constant bleef gonzen in mijn hoofd.

Prioriteiten.

Want zeg nu zelf, als je "lekker maaltje + warme douche" moet afwegen tegenover "rotprobleem op het werk, ver weg en al een beetje vergeten"... is er toch maar één logische keuze, he. (*)

(*) Dat ik een lieve jongen, brave ouders, toffe collega's, en een gezellig appartementje heb, heeft vanzelfsprekend ook zijn invloed op de volgorde van items op mijn prioriteitenlijstje...