Bubbeltjesprobleem

'Verdorie', zei ik. 'Er zitten allemaal bubbeltjes in.'
Ik fronste vertwijfeld om mijn eerste creatie. En dan: 'Wil je 'm hebben?', tegen jongen C.
Natuurlijk wou die hem hebben: het was al na achten, en ik had hem net met zachte dwang uit de douche gehaald om getuige te zijn van mijn allereerste poging. Een mens zou voor minder een beloning verwachten, en of die beloning al dan niet bubbeltjes bevatte was duidelijk bijzaak voor hem.

Terwijl hij zich over nummer één ontfermde, begon ik aan de tweede. Ik durfde niet zo goed: wat als die ook mislukte? En de derde? En de vierde? En -
Kordaat deed ik een grote schep op de pan.
'O-oh. Te weinig.' Nog een schep dan maar. En dan 'Oeps. Teveel boter!' Ik zuchtte. Er was haast meer boter dan deeg in de pan. Dit kwam niet goed.

Intussen maakte jongen C. aan de eettafel smekkende geluiden. 'Lekker, meisje. En wat hebben ze veel smaak!' Ik wierp een weifelende blik over mijn schouder, en zag hem achter een leeg bord zitten.
'Meen je het echt, jongen? Zijn ze lekker? En is de kaas warm genoeg?' De kaas was namelijk nogal een probleem. Die hoorde warm te zijn, maar dat bleek niet meteen te lukken, zo op de pan. Dus had ik vals gespeeld, en het afgewerkte bord met kaas en al nog een minuutje in de microgolf geschoven. Gelukkig is er nu de technologie - had ik twintig jaar terug geleefd, de kaas was onherroepelijk koud gebleven.
'De kaas was heet' zei hij, op een toon waardoor ik me afvroeg of hij er soms zijn tong aan had verbrand. Maar goed dus: warme kaas, en een lekkere smaak. Nu alleen nog die verdomde bubbeltjes...

Ik richtte mijn aandacht weer op het teveel-beboterde exemplaar op de pan. De randjes begonnen mooi om te krullen, dus ik greep naar de spatel, draaide hem (met de nodige moeite) om - en schrok me een hoedje. Deze zag er gewoonweg prachtig uit: geen raar gebubbeld geval, maar een mooie gladde - en van het teveel aan boter was niets meer te bespeuren.
Met hernieuwde moed reikte ik naar de kaas. Eén schep, twee schepjes - zo. Dan reepjes zalm, dille, peper en zout, nog wat ui... Maar dan. Hoe kreeg ik in 's hemelsnaam die kaas warm, voor het hele boeltje begon aan te branden? Tenzij -
Natúúrlijk! Dat was ik helemaal vergeten! Ik nam de spatel, en begon heel voorzichtig... stukje per stukje... opgelet dat hij niet breekt... de randjes om te vouwen. Ik lachte in mijn vuistje. Op de pan lag nu een smakelijk pakketje, en ik kon zien dat de kaas al begon te smelten, zoals het hoorde. Ik voelde me prompt tien centimeter groter worden.

Een minuutje later deponeerde ik met een grijns tot achter mijn oren een perfect geslaagde, dampende, goudbruin gebakken Bretoense pannekoek* op het bord van jongen C.
En maakte er toen voor mezelf nog een.


* PS: Het recept voor Galettes Bretonnes is heel simpel: voor een 8-tal grote, of een 12-tal kleine pannekoeken (genoeg voor 3 personen - als je ze vult, zijn ze vrij zwaar, dus je hebt er niet zoveel nodig) meng je 200 g boekweitmeel met 50 cl water en een goeie snuif zout in een kom, en voegt daarna nog 1 ei bij. Een dagje (of toch minstens een uurtje) in de koelkast laten staan voor je begint te bakken. Deeg op de pan, op een heet vuur een minuutje laten bakken aan 1 kant, dan vulling op de nog ongebakken kant scheppen. Als de randjes beginnen om te krullen, plooi je de pannekoek dicht zodat je een vierkant pakketje krijgt. Dan nog even wachten tot de vulling warm is... En smakelijk!