t minus één jaar

Het was twee over halftien toen ik er aankwam. De Ierse pub was gesloten. Voor de deur stonden wel een paar houten banken, en op één daarvan zat hij te wachten.
Ik was een beetje buiten adem - had het voorbije halfuur doorgebracht met beide ogen op mijn horloge, een vinger op de repeat-knop van de stereo, en mijn oor naast een luidpreker waaruit onophoudelijk "Fast Car" van Tracy Chapman had geschald, en was er uiteindelijk toch nog in geslaagd te laat te komen.
Hij niet, dus. Hij zat er.
Omdat hij me niet meteen zag aankomen - hij zat lichtjes voorovergeleund, handen op zijn knieën, naar het trottoir te kijken - repeteerde ik nog snel een laatste keer wat ik van plan was te zeggen. Ik wist het nog.

Toen keek hij op.

Ik kan me niet meer herinneren wat ik precies gezegd heb, behalve dat het in de verste verte niet leek op wat ik gerepeteerd had. Maar dat gaf niets. Het gaf ook niets dat de Ierse pub gesloten was. De rest van de avond brachten we door aan een tafeltje in een veel te hippe (cocktail)bar, die leeg was op ons na, onder blacklights en in het gebons van elektronische muziek. Op een normale dag zou geen van ons beiden het langer dan één minuut in zo'n tent hebben uitgehouden. Die avond had het ons niet minder kunnen schelen.

Rond middernacht werden we door de café-uitbater beschaafd aan de deur gezet.

We namen afscheid voor de gesloten Ierse pub. Het had die week gesneeuwd, en de straten zagen er al uit zoals straten er heel gauw gaan uitzien in een drukke stad waar het gesneeuwd heeft: nat, bruin en glibberig.

Naast het trottoir waar wij stonden, lag een hele grote plas.
Toen reed er een auto voorbij.

Tot zover gaan ongeveer mijn herinneringen van die avond. Ik weet enkel nog dat ik kleddernat -net als hij trouwens- naar huis ben gewandeld, met het gevoel alsof ik in zo'n oude komische film was beland. Het soort film waarin de hoofdpersonages een uur lang van de ene ongeloofwaardige situatie in de andere sukkelen... maar waarin alles op het eind toch goed komt.

En of het goed gekomen is.

Intussen zijn we een jaar later, en morgenavond gaan we dat vieren. Niet in de hippe cocktailbar van toen, wel in een gezellig en lekker (dat hopen we toch) restaurantje...