Om op te eten
Lepel me op tussen lakens
van slagroom
en bosbessenblauw.
Pluk me uit mijn lege raam
voordat ik vallen kan
en laat me rijpen tot ik bloos.
Graaf me op uit de aarde,
stroop traag maar vastberaden
de rokken van me af
en als je ogen gaan tranen
huil maar, ik zal ze drogen.
Neem van me wat je wil.
Maar doe me nooit
in een doosje, wees geen moment
zuinig op me.
Zolang ik
nog goed ben
eet me meteen.
6 Comments:
In de gauwte van het blog-lezen-op-het-werk vind ik dit al een heel mooi gedicht, dus ga ik zeker nog eens terugkomen als ik wat meer tijd heb om het aandachtig te lezen!
By annelies, at 03 augustus, 2005 11:35
Alvast bedankt! Hopelijk vind je binnenkort nog wat tijd om het eens te komen herlezen.
Voor alle duidelijkheid, in tegenstelling tot het vorige gedicht dat ik op dit blogje gepost heb, is dit wel mijn eigen maaksel...
By Tamara, at 03 augustus, 2005 12:13
Miep, jongen, blij je hier te lezen! Al vind ik dat je "leuk gezegd" nog iets flatterender had kunnen formuleren - zoiets als ontroerend, schitterend, fantastisch, buitenwerelds mooi... ;-)
Kusje terug van je meisje
(eveneens af te halen na de werkuren).
By Tamara, at 03 augustus, 2005 15:43
Kwam via via op je weblog terecht en las dit ontroerend, schitterend, fantastisch, buitenwerelds mooi gedicht. Prachtig! Ik kom binnenkort zeker nog eens meer lezen...
By Polle, at 05 augustus, 2005 20:49
Dankjewel, sjip! Zo'n complimentjes zijn zeldzaam, en daarom des te fijner om te krijgen... Kom gerust nog eens langs op dit blogje; ik post niet zo frequent als ik zou willen (tijdsgebrek, weet je wel), maar er komt toch geregeld iets nieuws bij.
By Tamara, at 08 augustus, 2005 09:36
Heerlijk lekker (!) gedicht, waar ik nu toevallig op strand.
Ik kom zeker nog eens terug...
By Anoniem, at 26 september, 2005 11:58
Een reactie posten
<< Home