Mis(sen)

Het geeft niet, denk ik. Het is niet de eerste keer, denk ik. Het is echt wel al vaker gebeurd dat we, na een suffe vrijdagnamiddag, nog een haastig uurtje avond moeten bijeenschrapen om onze spullen te verzamelen, een blikje ice-tea op te slurpen, en op de valreep te kunnen wegscheuren richting station. We kennen mekaar nu al goed genoeg, denk ik, ik hoef me ditmaal echt niet te laten overvallen door dat maffe weekend-en-alleen-naar-huis gevoel. Tot ik je, op net zo'n veel te korte vrijdagavond, geladen met rugzak en vuile was, moet afzetten op het veel te volle parkingetje aan het Gentse station. Achter mij een dame van middelbare leeftijd. Zij heeft duidelijk minder tijd nodig om afscheid te nemen van haar man (die ook zijn trein moet halen) dan voor ons gemiddeld het geval is. Een blik in mijn achteruitkijkspiegel volstaat: mevrouw is humeurig, want mevrouw is gehaast. En voor ik het weet heb je de deur opengedaan en sta je naast de auto, rugzak in je hand, en heb ik niets anders gedaan dan net voor het uitstappen een zuinig kusje op je mond te deponeren. Meer niet. Dan gaat de deur dicht, en ik duw op het gaspedaal. Mevrouw achter me zal tevreden zijn. Als ik omkijk, ben je al uit mijn gezichtsveld verdwenen.

Het is niets, dacht ik. We kennen mekaar echt al lang genoeg om mekaar niet meer constant te hoeven missen. En twee dagen zijn zo kort.

Had ik het even mis.

Je was de auto nog niet uit, of ik miste je al. Twee verrekt lange dagen.

Gelukkig bestaan er ook nog lange zondagavonden. :-)